"... anders een olifantje, meneer?"
Hoofdsteden, ze zijn allemaal even verschillend als ze dingen gemeen hebben. Wat er doorgaans heel kenmerkend is, is dat ze de grootste stad van een land zijn. Toch meestal en het is niet anders in Nepal: Kathmandu is de grootste stad van het land, gevolgd door Pokhara. Dergelijke grote steden hebben meestal een toeristisch centrum. In Kathmandu is dat Thamel en Durbar-square. Daar valt er veel te beleven. Daar hebben we ons erg geamuseerd.
Om te beginnen: de eetgelegenheden in grote steden zijn divers. Je vindt er allerlei soorten restaurants. Echter, in Kathmandu is er, naar ons weten de enigste in Azië, een echte Belgische frituur. Met een Nepalees tintje, maar toch, een Belgische frituur, met Belgische frietjes, lekkere verse tartaar en allerlei (Nepalese) gefrituurde vleesjes. Uiteraard hebben we ons hier meer dan één keer laten gaan. Hierna is het immers weer gedaan voor zo'n maand of zeven.
Er is echter meer dan eten alleen in de toeristische centra van die grootsteden. Je hebt er bijvoorbeeld ook veel bijzondere figuren rondlopen. Bij ons zou je ze niet tegenkomen, maar in Kathmandu lopen er fake-sadhu's rond. Ze komen met veel bravoure en lawaai rond je draaien en doen er alles aan omdat je van hun veel te mooi geschilderd gezicht een foto zou maken, zodat ze je dan om geld kunnen vragen en dat terwijl jij je best doet om één van de tempeltjes op de gevoelige virtuele plaat te zetten. En ze durven dan wel eens kwaad worden als je ostentatief geen(!) foto van hen neemt, tot jolijt van een aantal Nepalese omstaanders en verkopers.
De tempeltjes zijn trouwens veel interessanter. Denk bij tempel niet altijd aan iets groots. Het kan vanalles zijn: een klein beeldje kapellekesgewijs ergens in de gevel van een huis tot grote gebouwen met erotische afbeeldingen. Die laatste halen de moeilijkheidsgraad van de tempels in Khajuraho (India) lang niet, maar toch, tempeltjes bij de vleet, hoewel je er soms op moet letten.
De grootste densiteit aan tempels vind je in Kathmandu rond Durbar-square. Hier loopt het, naast allerlei verkopers, uiteraard, ook vol met gidsen. De ene is al wat vriendelijker dan de andere, maar al bij al zijn ze doorgaans makkelijk af te schepen. Dat ze ook wel eens een leugentje durven vertellen omdat je hen toch zou inhuren voor een uurtje, dat zal niemand verwonderen. Zo was er eentje die zei dat we erg veel geluk hadden want dat we nét alleen vandaag de levende godin Kumari konden gaan zien, voor 12u00. Die levende godin, die kun je gewoon elke dag voor 12u00 gaan bekijken... en ook zonder gids vonden we haar, de levende godin.
Levende godin? Uhu, inderdaad. Als een jong meisje 32 welbepaalde fysieke eigenschappen heeft dan is dat een mogelijke godin. Er worden dan nog allerlei testen gedaan, zoals het kind in een soort van donker spookhuis steken waar mannen met vreemde maskers rondlopen die dan nog beangstigende geluiden maken. Als het meisje niet bang is (zoals het een echte godin betaamt) en ook slaagt in andere 'testen', dan krijgt ze de bedenkelijke eer om 'levende stadsgodin' te zijn. Ze moet zich dan elke voormiddag af en toe eens tonen op het balkon van haar paleisje. Verder lijkt haar leven volledig gecontroleerd, en komt er van spelen niks in huis. Leven in een soort van saaie luxe-gevangenis. Alsof dat niet genoeg is, is ze godin af vanaf het moment dat ze begint te menstrueren (of een ander aanzienlijk bloedverlies heeft - ze dondert dus beter niet te snel van haar balkon). Ze krijgt dan nog heel wat rijkdom mee, bedoeld om te gebruiken als bruidschat. Echter, niemand wil met een voormalige Kumari trouwen, want dat zou ongeluk brengen. Niet alleen de jeugd en kindertijd wordt afgenomen, ook de toekomst wordt sterk gehypotikeerd. Hallo Amnesty International? Hallo Unicef? We hadden medelijden met het, naar onze schatting, 10-jarige meisje waar er geen foto's van mogen genomen worden.
Taxi-chauffeurs, daar zullen we het even niet over hebben, maar verkopers, die zijn er uiteraard ook overvloedig aanwezig. Sommige zijn arrogant, andere zijn, of lijken, eerlijk, nog andere weten niet goed wat ze verkopen. De algemene regel is: hoe hoger de kwaliteit van de producten, hoe lager hun winstmarges zijn. Ze verkopen veel liever rommel. Het heeft dan ook wel een paar dagen geduurd voor we wat dingen vonden die we de moeite vonden om te kopen. Het waren precies koopjesdagen in Kathmandu en ons maandbudget voor Nepal vloog erdoor. Het werd er niet beter op toen we beseften dat de kerstdagen wel dichtbij beginnen te komen en dat het opsturen naar België een tijdje kan duren. Nu maar hopen dat alles zonder al teveel kleerscheuren aankomt.
Dan is er nog dat type dat je overvloedig vindt in zuidoost-Azië. Ze komen vooral 's avonds uit. Veel van hen herken je al vlug vanop een afstand. Ze zijn grappig. Maar als je ze niet hebt gezien, is het wel even schrikken als er plots iemand langsachteren in je oor sist: " 'ash'sh!". Wij vinden ze leutig. Het wordt nog leutiger als je ze in de war kan brengen en hen gewoon 'herhaalt': "shh... shht!?". Een nog fijnere manier om het voor jezelf aangenaam te maken is het gesprek zo lang en luid mogelijk verder te zetten. Met een harde, maar vriendelijke stem:
\n"Hashish? Where is hashish? Hashish?" Vooral voldoende 'hashish' herhalen en er goed de nadruk op leggen is een must. De omstaanders moeten je echt wel duidelijk kunnen horen. Op zo'n moment ruik je de onzekerheid bij de verkoper, niet wetend of je nu wel echt geïnteresseerd bent of niet, en of hij nu wel verder moet vragen nu iedereen weet wat hij verkoopt. Er is voor hem nog steeds een kans dat je koopt, dus:
Fluisterend: "Yes, yes, I have hashish, sir."
"You have hasish!? Real hashish?"
Op dit moment vermindert de geur van onzekerheid en voel je opkomende hoop, met de nodige ingetogenheid, of zelfs bijna onderdanigheid bij de verkoper:
Fluisterend: "Yes, hashish! You want some?"
"You mean, hashish, real good hashish!?"
Let erop dat je stem nog steeds luid genoeg is zodat het goed kan gehoord worden rondom je. Een lichte walm van onzekerheid maakt het gewoon plezanter.
"Yes, sir, really top-quality marihuana, sir! For you, sir?"
Op dit moment merk je een sterk groeiende paars-groene aura rond de verkoper. Met de nog steeds aanwezige onzekerheid is dat een onvergetelijke en unieke combinatie.
"Nooooo, hashish, it is illegal, hashish!" Nog steeds vriendelijk, maar echt wel erg luid, er eventueel nog aan toevoegend: "Moreover, hashish is forbidden. My religion, you know! No hashish for me!" (Dat laatste kun je eventueel zingen, en blijven zingen op het deuntje van 'peaches' van "the Presidents of the USA".)
Prik en weg is het aura, samen met de verkoper. De volgende vijf minuten zijn er geen "'ash'sh"-verkopers meer te bespeuren rond je. Grappig en we deden het mopje keer op keer. Herhalingshumor is altijd tof.
We hebben het al gezegd, ze verkopen vanalles op straat en in de winkeltjes, de grootste brol eerst, zoals dat gaat in toeristische ghetto's. Kettingen en armbanden, horloges, nep-merkkledij, beeldjes, schaakbordjes (we snappen niet goed waarom ze dat hier zo graag willen verkopen), vreselijke blink- en lichtspullen, de kitscherige 'tourist-junk' die je overal kan krijgen.
Heel erg specifiek voor Kathmandu echter is tijgerbalsem. Ze plaveien hier de straten met tijgerbalsem-verkopers. Licht begrijpelijk, maar toch, de meesten kunnen de trekkings echt wel aan op één of ander tempo, of hebben zelf voldoende smeermiddellen en pillerij met zich mee. Blijkbaar moet er af en toe toch iets verkocht worden, maar toch kon Kurt het niet laten om met een glimlach te proberen een conversatie aan te gaan met zo'n tijgerbalsemverkoper, nadat die laatste hem de spierpijn-verzachtende zalf wilde aansmeren:
"Zie ik er nu werkelijk uit alsof ik tijgerbalsem nodig heb? Serieus, 'k loop zeker dubbel zo vlug als jij...?".
Zonder veel woorden, maar met een veelzeggende glimlach haalde hij een zwart beeldje, een olifantje, uit zijn binnenzak....
Capitals are all as much different as they are similar. Most of them are the biggest cities in a country. It's not different in Nepal: Kathmandu is the most populated city of the country! And as it is appropriate for a capital, it has a touristic centre: Thamel and Durbar square. That where a lot happens. That's where we had so much fun.
We had fun shopping, and spending well over our monthly budget on souvenirs and Christmas presents. But we had as much so much fun with the fake-sadhus, who may get mad when you don't take a picture of them, with the (local) guides telling a lie now and then, with the many hashish-sellers, taxi drivers and tiger balm street vendors, ... . Yups, Kathmandu is a city of fun, and we spent there much more time than we intended.
