Blij weerzien na lange tijd

Het was even spannend, toen we van Sulawesi terug kwamen naar Bali aangezien we bijna onze vlucht gemist hadden. Het was echter dubbel zo spannend want na 10 maanden zouden we goede vrienden uit België terugzien.

We waren een uurtje vroeger dan de geplande aankomsttijd van Elise en Thomas aangekomen. Hun vliegtuig had nog wat vertraging en dus hadden we tijd genoeg om nog wat te eten en vervoer te regelen naar Ubud, het 'kunstcentrum' van Bali. Drukker, lawaaieriger en een flink stuk oninteressanter dan gedacht rushten we samen met hen door het eiland, om daarna langer te genieten van Java. En dat bleek een goede beslissing.

Kuta was eerder al geen onverwijld succes en ook de rest van Bali kon ons niet echt bekoren. Nadat Elise en Thomas ons vlot hadden gevonden terwijl we ze vol spanning en licht ongeduld op de luchthaven van Denpasar stonden op te wachten, vluchtten we zo vlug mogelijk voorbij Kuta naar Ubud. Ubud bleek echter helemaal niet zo gezellig te zijn als de reisgidsen beweren maar gelukkig maakten een spelletje Ligretto onder vrienden, een frisse Bintang - slechts de helft van het met harde liefde meegebrachte Belgische bier had de vliegreis overleefd en de ene overgeblevene stond niet koel, dus werd het een Heineken in Indonesische vorm - en een pakske chips veel goed.
De rijstterrassen van Jatiluwih vormden het hoogtepunt van het verblijf in Bali en om ze zeker goed te zien bekeek Ruth ze wel van heel erg dichtbij (lees: ze viel erin). De rijstterrassen konden qua hoogtepunt zeker concurreren met het zwembad van Jubawa homestay in Pemuteran, onze volgende bestemming op Bali. Het was dinsdag zwemdag en dit keer met een delegatie van 3 van de 6 frequente Olympiabad-zwemmers moesten we ons dinsdagavondvertier uiterst serieus nemen. En dat deden we dan ook, inclusief een water-workout en balspellekes in het water.

Na een viertal dagen Bali, dobberden we met een ferry, die er langer over deed om te parkeren dan om effectief over te steken, naar Java. Zonder het goed te beseffen werden we in een tour van een local guide gelokt. We sloten een niet al te slechte deal maar in the end werden afspraken maar weer half nagekomen waardoor we - alweer - met een wrang gevoel achterbleven wat tours en local guides betreft. Desalniettemin zagen we twee prachtige vulkanen op korte tijd.
Bij de eerste klommen we in anderhalf uur naar de Ijen-krater waar mannen de stinkende en vooral giftige zwaveldampen trotseerden om met een paar zwavelblokken van samen 80 kg de vulkaankam op te klimmen. Het meisje met de zwavelstokjes, maar dan voor bodybuilders. De vulkaan was eigenlijk nog gecategoriseerd als een 'klasse 2 vulkaan', wat betekent dat deze nog 'gesloten' is voor menselijke activiteit. Toch tsjokten toeristen en arbeiders lustig op en neer naar de vulkaankrater. In Bromo, de tweede vulkaan van onze toer en waar de service wat verkeerd begon te lopen, was de toeristische activiteit veel hoger dan de vulkanische, en dat wegens het hemelvaartsweekend. Tussen de hordes door genoten we wel van een wolkenloze zonsopgang. Het opstaan om 3.30 uur had geloond.

Dankzij het hemelvaartsweekend weten we nu ook dat de McDonalds een relatief goede overnachtingsplaats is, aangezien alle - maar dan werkelijk ook alle - hotels volzaten in Yogyakarta. We waren niet de enigen die dat ontdekten. De 24 uur open zijnde McDonalds werd eventjes een soort van nachtelijke ontmoetingsplaats voor reizigers. We bleven een tweetal nachten (in Yogyakarta, niet in de McDonalds) om wat bij te slapen en een bezoek te brengen aan de tempel van Borobudur. De avond voordat we ons verder in oostelijke richting in Java begaven, stonden we op ons balkon in een klein steegje in Yogyakarta nog even te genieten van de rustige avond. We waren klaar om in ons bed te kruipen, toen we daar plots een bekende zagen passeren...
Het was Micha, een heel erg interessante Pool die we 7 maanden eerder in Pakistan een paar keer tegen het lijf waren gelopen en waar we wel meer dan eens tot laat in de nacht alcoholloos bleven mee praten. Een schitterend, blij, totaal onverwacht en zowaar nog toevalliger weerzien - wat is de kans dat je iemand ontmoet in een klein steegje met een drietal guesthouses, waarvan je niet eens weet waar die persoon op de wereld op dat moment zit, laat staan er aan denkt dat je die ooit terug ziet? We konden niet anders dan bij te praten en dus sloten we de avond dan alsnog af met een Indonesische versie van een Hollands pintje (dit is, een Bintang) en een zak chips. We kropen een tweetal uur later in bed om de volgende morgen klaar te zijn voor meer Java.

It was a little close in Sulawesi, catching our flight. But even in the airport of Den Pasar, it was still exciting. Well, we were excited 'cause we would see Elise and Thomas: it had been 10 months since we've seen our friends. Their flight had some delay, so we still had time to organize a car to Ubud, apparently the art centre of Bali.

However, being busier, noisier and way less interesting than we thought, we rusht through Java, so we had more time to spend in Java. That was a great decision! The vulcanoes in Java are, well, basically, amazing! And what was even more amazing, being in a little alley with tree guest houses, the night before we left, we met Micha, a Polish guy we had met in Pakistan, about 7 months ago! What are the odds!?? After a beer and some talking, we went to bed, so we were ready for more Java the day after.