In Esfahan gaat niks volgens plan

Dat niet alles altijd zou verlopen zoals gepland, dat hadden we zeker wel verwacht. In Esfahan, volgens sommigen de mooiste stad op Aarde, werden de geplande 2 dagen die we hadden voorzien, uiteindelijk 5 dagen. Het ontzettend mooie en tevens tweede grootste plein van de wereld alleen al hield ons twee dagen bezig. Daarnaast zorgde een onverwachte ontmoeting nog voor een exra bijzonder aangenaam dagje uit. De twee daarop volgende dagen slaagden we er toch in met een aantal minieme wijzigingen ons plan af te werken, en 'iets' te zien van het mooie Esfahan.

De verwachtingen voor Esfahan waren heel erg hoog: zowat iedereen die we hadden gehoord vond het een ontzettend mooie stad of was er toch minstens 4 dagen gebleven. Zelf hadden we 2 dagen voorzien... rekening houdend met de ramadan. Het zou mogelijk zijn om in 1 dag het grootste deel van Esfahan te bezoeken, maar in de ramadan gaat alles sowieso wat moeilijker: de openings- en sluitingsuren veranderen, maar niemand weet echt goed wanneer parken, gebouwen, musea, ... precies open zijn. Het lijkt een beetje op statistiek: de kans is het grootst tussen 9u 's morgens en 12u 's middags en tussen 15u00 's middags en 16u00 's middags, maar het kan altijd wel anders zijn ook.

De belangrijkste trekpleister is wellicht het Imam-plein, het tweede grootste plein in de wereld. In tegenstelling tot het Tienammen-plein in Peking is er op dit plein erg veel groen te vinden, omringd door handelshuizen die hier en daar onderbroken zijn door een moskee of toegangspoort. Erg, erg mooi, inderdaad! De moskees bezoeken bleek bij aankomst in Esfahan niet meer te lukken, wegens gesloten (tenzij om te bidden, maar dat was nu niet meteen onze doelstelling). Aangezien zowat alle winkels, niet in het minst de tapijtenwinkels, ook overdag gratis thee aanbieden tijdens de ramadan, deden we dan maar wat aan tapijtenshopping op Kurts verjaardag.

De volgende dag waren we een groot aantal euro's lichter en een aantal tapijten zwaarder (inshallah). Het werd een dag met weg- en weergehol om al onze afspraken na te komen. Eerst uitchecken, bellen naar Pegah (een studente biotechnologie die we via couchsurfing hadden gecontacteerd) en dan hollen naar tapijtverkoper om dan in de post ons pakket te versturen. Eenmaal dat gedaan, snel terug naar ons hotel om Pegah te ontmoeten. Ze voerde ons naar haar appartement, waar ze samen met haar ouders en haar zus, die even vanuit Zweden op bezoek was, woont. Erg gastvrij bood de mama van Pegah ons al lunch aan, maar dat moesten we weigeren aangezien we nog een lunch te goed hadden van tapijtenverkopers nr. 2. Wij terug snel snel snel naar daar om te genieten van een echt Iraans middagmaal, zoals het hoort op een tapijt. We bleven er wat langer hangen (thee à volonthee) waardoor er wederom in de namiddag niets meer open was om te bezoeken.

We hadden 'pech' want ook de volgende dag zou alles potdicht zijn. Een Iraanse feestdag leidde er toe dat alles gesloten was, katholieke kerken inclusief. Uiteindelijk bleek dat helemaal niet zo erg te zijn, want Pegah's familie heeft een buitenverblijfje op een klein uurtje rijden ten westen van Esfahan, in het dorpje 'Rarara, in welk dorp is deze foto genomen?'. Het superleuke en onverwachte aan dat plan was dat de nonkel van Pegah daar een zwembad heeft, een godsgeschenk voor ons op deze moslimfeestdag!
Die dag werd een superillegale dag om nooit te vergeten. Op een heilige dag voor de sjiieten waarop de gelovigen normaal urenlang bidden en huilen om de dood van imam Ali, speelden wij urenlang in een privé-openluchtzwembad... en dat niet gendergescheiden! Oh neen, mannen en vrouwen door elkaar, zonder haar-, arm-, buik-, of beenbedekking. Hoe godslasterlijk van ons! Bovendien groeide er, enkel voor decoratie, marihuana in de tuin én dronken we 's avonds alcohol (wat totaal verboden is Iran). De ietwat zweverige pa - hoe zou dat toch komen? - stookte zelf alcohol in zijn tuinhuis. Door het Iraanse alcoholvrije bier aan te lengen met pure alcohol, wordt het 'islambier' verkregen, dat heel ver weg iets heeft van echt bier of misschien zelfs graanjenever. De mollahs zouden het eens moeten weten...
Hoe dan ook, wij vonden het onverwachte plan fantastisch en zijn allah dankbaar voor deze islamitische feestdag. Ons erg dynamische plan hadden we ondertussen nog maar eens aangepast: de volgende dag zouden we de rest van Esfahan te bezoeken. Dat lag echter niet in de lijn van het denken van ma en pa Pegah. We bleven nog een nachtje slapen in het dorpje want het was er inderdaad frisser en rustiger dan in Esfahan.

De familie van Pegah is zeker niet arm, maar daarom zijn ze niet minder ontevreden over het regime, integendeel. Het Imam-plein werd het Naqsh-e Jahan-plein en over Khomeini waren ze niet te spreken. Alles wat met de moslim-godsdienst te maken heeft, ligt bij hen heel erg moeilijk. Ze hebben het helemaal niet voor imams, duidelijk als gevolg van het heersende regime. Deze laatste stuurt een boodschap van haat en oorlog, zoals we konden zien op de onsubtiele vlaggen op en rond het Naqsh-e Jahan-plein: 'Down with USA', 'Down with Israël'. De boodschap die deze familie had, was een boodschap van vredig samenzijn. Ben, de neef van Pegah die al een tijd in Engeland woont, omschreef onze zwempartij als 'Iran 30 jaar geleden'. Het land gaat erop achteruit en blijkbaar steeds sneller. Na het avondmaal kregen we van Ben een heel boeiende les 'geschiedenis van Iran'. Het was wel duidelijk: ofwel zakt het land in elkaar door het verjagen van de intelligente jonge generatie, ofwel komt er een, wellicht gewelddadige, revolutie. Het gesprek over Iran en de politieke situatie werd afgerond met 'This country will implode... or explode'.

Pas dinsdag tegen de middag waren we terug in Esfahan. Nu konden we beginnen aan ons 'toerkenesfahan'. Opnieuw was het een toerke met ups en downs. De wondermooie Jameh-moskee was toch gesloten voor ongelovige zieltjes, ook al had Pegah gebeld om te checken of het toch zeker te bezoeken was. Gelukkig werd deze down gevolgd door een paar prachtige ups. Het natuurhistorisch museum (dat kon Ruth niet laten liggen), de grote Imam-moskee met de zeven-echo ruimte, de kleine maar heel erg mooie Sheikh Lotfollah-moskee en het Ali Qapu-paleis namen we onder handen. De woensdagmorgen stopten we nog even langs de Jameh-moskee (eindelijk met succes, en inderdaad, we vonden het prachtig), over de middag naar het 40-pilarenpaleis en 's middags na lang zoeken ook naar de enige nog bezoekbare Armeense kerk. Een bezoek aan een Zurkhaneh-sessie lieten we aan ons voorbij gaan, dat hadden we al gehad in Yazd (proficiat 'pa Ruth').

We namen na 5 machtige dagen afscheid van Esfahan waarvan de highlights ons toch nog geopenbaard werden. We namen nog meer afscheid, met pijn in ons hart, van Pegah en en haar familie die zo gastvrij geweest zijn voor ons.

Not everything happens according to plan. We knew some events would be unexpected. In Esfahan, according to many the most beautiful city on Earth, we originally planned to stay for one day. Because of the ramadan, things always are a little bit more complicated, so we planned to stay for two days instead of one from our original plan. During ramadan, nobody seems to know when parks, museums, mosques, ... are open or closed. Anyway, with many changes in our plan, we have seen all the basic places of Esfahen.

We eventually stayed five days. The second largest square on Earth alone kept us busy for about 2 days. An unexpected encounter with student Pegah and her family led to an extra very refreshing day. We finally managed to see something of the very beautiful city Esfahan in the next two days.

Much more important, however, is the time we spent with Pegah and her family. We stayed in their home for a few days, we got everything we wanted or asked for, and even more. One of the days seemed to be a muslim holiday and nothing could be visited. Luckily, Pegah had for us a great surprise: we could join her and her family to their house in a little village about one hour drive from Esfahan. We had an amazing time there! Her uncle had a swimming pool... Pegah, her nephew Ben and his wife and we together having fun, not gender seperated, for hours and hours. Amazing! Never thought that this could be possible in Iran. In the evening, Ben gave us a very interesting class 'history of Iran', leading to discussions about Iran. We concluded that 'Iran will implode... or explode'.

After five great days, we said goodbye to Esfahan. It was much harder and with pain in our heart we said goodbye to Pegah and her family. We really will miss them. We wish Pegah all the best in Belgium, where she will study biotechnology at the University of Ghent.