/ Pakistan

Luilekker Lahore

Lahore staat bekend als de 'gourmet hoofdstad' van Pakistan. Voor ons viel het wat tegen, want gourmet stond gelijk met 'duur' of 'onvindbaar'. In plaats van de culinaire aangelegenheden verloren we ons dan maar in de culturele belevenissen. Niet alleen de stad heeft cultureels te bieden, ook de cultuur van mede-toeristen exploreerden we des te meer. We hadden een zevental dagen vakantie op reis.

We hebben een record verbroken! Hoera! Tijdens deze reis zijn we hier het langst in één en hetzelfde hostel gebleven, aan één stuk door. Het Regale Internet Inn in Lahore was onze verblijfplaats voor 7 nachten. Het is een old school jeugdherberg met opeengepakte bedden in de dorms, bouwvallige deuren en lekkende plombage. Maar het was er gezellig, er was een keuken, we konden gratis onze was doen, kregen gefilterd water en er was een rooftop terrace waar we tot in de vroege uren hingen om te socializen met de andere backpackers.

We hadden helemaal niet gedacht om zo lang in Lahore te blijven maar een beetje chill-out time was welkom. En dus bezochten we één bezienswaardigheid per dag en hingen we voor de rest wat rond of regelden we wat praktische zaken. We brachten bezoekjes aan de zoo, het fort en de verschillende moskeeën, die leuk en boeiend waren, maar vooral Sufi-night en de grensceremonie vonden we top. Ondanks dat trage tempo waren we toch meer moe dan gewoonlijk. De nachtelijke elektriciteitspannes brachten ons samen met de andere backpackers (voornamelijk 2 Polen, een Deense en een oude Duitser) op het rooftop terrace waar we heel lang reisverhalen uitwisselden en gewoon, je weet wel, over 'het leven' filosofeerden.

Op donderdag valt er in Lahore wel wat te beleven qua culturele aangelegenheden. Het devote islamitische zingen lieten we aan ons voorbijgaan - we zitten niet meer te wachten op gekweel van moslims, dat krijgen we elke dag uit de minaretten te horen en bovendien was het 'women not allowed' - maar het Sufi dansen trok onze aandacht. Sufi's beleiden een soorte mystieke godsdienst waarbij ze door het tollen rond hun as in contact komen met de goden. We maakten zo'n Sufi-night mee en het was waarlijk impressionant.
Pas om 22.30 uur startten ze met het gebeuren ergens downtown Lahore. De dansers werden begeleid door 2 basten van drummers. Ze hadden meer een Afrikaanse rasta-look dan een Pakistaanse en waren erg ritmegevoelig. Het leek of er 10 man aan het drummen was, maar het waren enkel die 2 bomen van kerels. Eén van hen is doof maar maakt desondanks, of mogelijks dankzij, prachtige snelle ritmes. De Sufi's zelf schudden in een waanzinnig tempo met hun hoofd en gingen volledig op in de muziek. Het was headbangen waar zelfs de die-hards van Graspop niet aan kunnen tippen. Uren bleven ze doorgaan - en dat zonder epilepsieaanval, alleen dat is al bewonderenswaardig. Tegen 1 uur kwamen de echte Sufi's optreden met lange gewaden en lange haren. Ze tolden zo snel dat we ze bijna niet meer konden volgen met onze ogen. Schitterend. Toen we die nacht in bed lagen, zagen we de menselijke draaikolken nog voor ons en bleef het gedrum lang nazinderen in ons hoofd.

Een bezoek aan de grens met India konden we niet uitsluiten. Ten eerste omdat we de grens over moesten en ten tweede omdat we de grensceremonie wilden bezoeken. Sinds 1947 is Pakistan onafhankelijk van India en de scheiding is niet echt met beide voller instemming gebeurd. Er is dus nog heel wat wrevel tussen de landen wat ook merkbaar is voor ons, vooral dan in visa-procedures. Aan de grensovergang Pakistan-India proberen beide landen te pronken en te showen hoe goed ze zijn op zeer theatrale macho-wijze.
Het sluiten van de grens is een show die elke avond wordt opgevoerd waarbij de spanningen tussen beide landen een beetje geteased worden. Het publiek, aan beide kanten, brult patriottisch om de snoevende soldaten aan te moedigen. Het Pakistaanse publiek verging echter in het niets toen we de massa Indiërs aan de overkant zagen maar we vonden onze VIP-behandeling als enigste buitenlandse toeristen heerlijk en hadden daardoor een goed zicht op de hele ceremonie (wat aan de Indische kant geen waar zou zijn). Van tijd tot tijd werd er wat luidkeels gescandeerd door de soldaten, hoog met de voeten zwaaiend en misnoegd naar de andere kant kijkend. Een chauvinistisch kat-en-muis-spelletje waar zowel de Pakistanen als de Indiërs maar niet genoeg van kregen. We vonden het erg grappig en vroegen ons af hoe gemeend dit toneeltje nu was. Er wordt hoe dan ook veel geld in gepompt want de grensgebouwen hier waren supergoed afgewerkt en tonen India hoe machtig Pakistan wel is - idem aan Indische zijde, uiteraard. Als we terugdenken aan de grens met Iran, waar het een barakje was van niets, - net zoals het bouwvallige Queen Victoria monument in Hunza (Karimabad), niet opgedragen aan de machtige Aga Khan dus - dan is dit hier toch een enorm groot verschil.

We zijn in India en het begint allemaal terug te komen. Na het ontwapenend gastvrije, fijne en aangename Pakistan, zijn we in het land van de vele bedriegers en een overschot aan dromerige, mislukt meditatieve, 'kijk eens hoe Indisch we zijn'-backpackers. Na zes schitterende weken Pakistan zonder noemenswaardige problemen wat betreft prijzen was het al van dat na 20 minuten op Indiase bodem. Afbieden is een altijd te spelen spelleke waar we graag aan meedoen, maar we hebben na nog geen 24 uur India al een overdosis assertiviteit nodig gehad. Inderdaad, India: te veel mensen, te veel afval, te veel geprobeer om je af te zetten, te druk en drummerig en te pikant eten. We zijn zelf erg benieuwd hoe we de tweede keer India zullen beleven.

Er zijn gelijkenissen tussen de buren maar er zijn ontzettend veel verschillen. Pakistan en de Pakistanen hebben ons hart veroverd, ondanks het kermis-gevoel op straat, toch wat de trucks betreft, en hun toeters, en hun voorliefde voor kitsch. Wij zijn pro Pakistan en ze zien ons zeker nog terug. Pakistan zindabad!


Lahore, supposedly the culinary capital of Pakistan. To us, this is as much rubbish as you can find in a small alley in Mumbay. It's certainly not here that we had the best food of Pakistan, although we had the best ice creams in this city. I guess we only ate ice creams here. The result of this, together with the fact that there doesn't seem that much going on in Lahore, is a plan for staying here only one or two days. Things turned out differently.

The stay in Lahore became a seven day lasting holiday during travel. We visited maximum one thing per day, like the zoo, shrines, fort, 'Sufi-night', 'closing of the border'-ceremony or some mosques and the rest of the day, we hung around, or arranged some practical issues. Although we didn't do that much, the stay was pretty exhausting. This was due to the long, alcohol-free, funny discussions we had with other tourists staying in the Regale Internet Inn, being two Polish guys and a Danish girl (there were more tourists over there, but we spent the nights mainly with them).

We're in India and memories are coming back: too many people, too much garbage, too many cheaters, too busy and too hot food. We really wonder how we will feel the second time in India. One thing is sure, though, and it is that we fell in love with Pakistan. An amazing country with an even more amazing hospitality. We are by far pro Pakistan and we'll return for sure. It's been stated by most people that stayed there, all of them longer than expected, that 'Pakistan is the best country ever'. Pakistan zinzabad!

Luilekker Lahore
Share this