/ Nepal

Mist, regen, sneeuw en zon

Na de regen kwam... de sneeuw. Wat waren we daar blij mee! Want na de sneeuw, kwam ook de zon, en dat zorgde ervoor dat de bergen rondom Macchapucchere Base Camp (MBC) en Annapurna Base Camp (ABC) zich in volle glorie konden tonen aan ons. Het had drie dagen geduurd voor we ze konden zien. Drie dagen alsof je voor één of ander psychologisch experiment in een gigantische witte kamer moet rondwandelen. Om maar te zeggen dat er veel mist was. Maar we werden beloond met een 360° zicht om meer dan u tegen te zeggen. De dagen erna bleef het mooi weer, tot we, na een 9-daagse trektocht, een paar rustdagen en een fietsdag vertrokken uit Pokhara. Toen kwamen de wolken terug.

Trekken in Nepal lijkt meer op een uitgebreide wandeling door het park dan een trekking. Het is een soort van Pakistan voor dummies. Een matige fysieke uitdaging, een verwaarloosbare mentale uitdaging. De grootste mentale uitdaging ligt hem in het betalen van de veel te dure ACAP-permits en TIMS-kaarten, nodig om toegang te krijgen tot het Annapurna-gebied. Dat het geld vloeit naar de maoïstische bureaucratie, dat is ons wel duidelijk, want het geld dat ACAP verzamelt voor de ontwikkeling van het gebied, en dat TIMS bijeensteelt voor de veiligheid van de toeristen, dat wordt zeker niet voor die officiële doeleinden gebruikt.

Mogelijks leggen ze met het geld echter wel gigantisch veel trappen aan in het gebied (trappen zijn eerder typisch voor een park, niet voor een berg). Ze lijken ook met opzet hun pad te kiezen zodat je erg veel moet stijgen en dalen, 500 meter naar boven en dan 450 meter terug naar beneden, een beetje de processie van Echternach in verticale richting, waardoor de wandeling naar MBC (3700m) en ABC (4130m) alsnog iets lastiger wordt en langer duurt. Het onregelmatige ritme van de treden bereikte voor ons een hoogtepunt, of eerder dieptepunt, de laatste dag, toen we 700 meter langs de knievernielende en enkelbrekende treden naar beneden moesten. Gelukkig volgde daarop een pad dat mogelijks eerder doet denken aan de tocht rond de bergen, Annapurna Circuit, een soort van betere weg voor jeeps. Ondertussen zouden ze de weg langs de Annapurna-range al aan het asfalteren of betonneren zijn.

De tochten zelf zijn relatief eenvoudig. Een drager maakt de wandeling mogelijks een stuk makkelijker, als je die niet kwijt speelt. Een gids is zeker niet nodig: je volgt gewoon het geluid van de mp3-spelers van de porters en het spoor van allerlei snoepgoed- en chocoladebarverpakkingen. Als je het even niet meer weet, vraag je de weg aan een voorbijganger die er wellicht wel is. Als die er niet is, wacht je een vijftal minuten tot iemand passeert. Als er binnen de vijf minuten niemand passeert, dan ben je wellicht verkeerd gelopen... Echter, hoe hoger je gaat, hoe ijler de lucht, hoe moeilijker geluid zich voortplant, hoe stiller het wordt en hoe minder volk er is, niet in het minst het aantal Paris Hilton-lookalikes daalt aanzienlijk - wat betreft lookalikes en nep: er zijn in Pokhara nogal wat winkels die 'trekkersgerief' verkopen. Veel van dat materiaal staat gekend als 'The North Fake' (geschreven als 'The North Face' ;) ), zeker onder degenen die hier dergelijk materiaal gekocht of gehuurd hebben. Het wordt mooier, of toch zeker aangenamer wandelen naarmate je hoger gaat.

Tot nu toe hadden we vooral mist, medetoeristen en ontzettend veel theehuizen, waar je kunt slapen en een uitgebreide menu hebt om te eten, gezien. We weten niet of het lag aan de twee Israëlische meisjes die we ontmoetten de derde avond. Eén ervan had iedereen aan tafel opgeroepen om vannacht te bidden tot hun eigen god voor mooi weer. Zelf had ze, naar eigen zeggen de volgende dag, de hele nacht gebeden en blijkbaar had het gewerkt. De volgende morgen stonden beide Israëlitische meiden minutenlang hun god te bedanken... Wat een fijne verrassing was het toen we de vierde dag opstonden met blauwe lucht en wat waren we blij dat we niet al drie dagen zicht op de berketens hadden gehad. De beloning was nu immers nog zoveel mooier, zoveel immenser en zoveel leuker. Er was regen lager in de bergen en bijgevolg sneeuw wat hoger. Hierdoor was het landschap omgetoverd tot een witte sprookjeswereld, opnieuw wit, maar deze keer was het schitterend wit. Dankjewel mist, dankjewel regen, dankjewel sneeuw, dankjewel zon, dankjewel Israëli?

We bereikten MBC rond 10u00 's morgens. Gezien het mooie weer, maakten we nog een middagwandeling naar ABC en terug. Eenmaal terug in MBC veranderde het weer een beetje, en kregen we wat last van de hoogte. We beslisten om dan maar een nachtje in MBC te blijven, de volgende dag nog eens naar ABC te trekken voor de zonsopgang en dan onze terugtocht naar beneden in te zetten. Het zicht in MBC maar nog meer in ABC was supermachtig: rondom rond hoge bergtoppen en immense besneeuwde pieken. Genieten, genieten, genieten...

We zaten voor op schema... Normaal zou de tocht naar ABC en terug 10 dagen duren. We waren na een zestal dagen bijna terug. Om toch waar voor ons ACAP-permit- en TIMS-kaartgeld te krijgen, deden we nog een ommetje via Poon Hill - een traject dat we later omdoopten tot, om een vanzelfsprekende reden, 'de dikkertjestrek' - waar je een supermooi zicht hebt op de Fishtail- of Macchapucchere-berg, die statig en onbegrijpelijk staat tussen de er anders uitziende bergtoppen van de Annapurna- en Dhaulagiri-bergfamilies. Met betrekking tot de bergen en bergketens rondom Pokhara moeten we toch nog heel even een nieuw cryptisch quizvraagje kwijt: "Rarara, welke Nepalese overtuiging geven we hier weer?".

Rarara, welke Nepalese overtuiging geven we hier weer?

Als het gaat over totaalervaring en gastvrijheid kan Nepal in de verste verte niet tippen aan het grootse Pakistan. Daarvoor hebben Pakistan en eigenlijk ook Iran de lat bijna letterlijk kilometers te hoog gelegd, de concurrentie ver achter zich latend. We vernamen een paar dagen geleden ook nog dat er weer wat bommen gedropt zijn in Pakistan door de Amerikanen en de VN!? Dat doet ons denken aan een moeder van iemand die we een paar maanden geleden in Pakistan ontmoetten, die haar dochter verwittigde min of meer als volgt: "Please be careful in Pakistan... 'cause the Americans, they drop bombs everywhere!". Maar als het aankomt op de berglandschappen, dan kunnen de oude, geërodeerde bergen van Nepal zeker concurreren met de dramatischere, ruwere, jonge en zich nog vormende bergketens van Pakistan.

Nepal, een makkelijke en welgekomen vakantiebestemming tijdens onze reis, met zalige zichten op een paar van de hoogste pieken in deze wereld. We zouden mogelijks nog terugkomen als we met pensioen zijn om wat te wandelen nabij en in de bergketens als tegen dan niet alles onder het asfalt, het beton of de plastic-verpakkingen zit - meteen een reistip voor de ouders van Kurt die beide dit jaar op pensioen zijn en die wel graag wandelen in de bergen!

We besloten ons bezoek aan Pokhara af met een aantal rustdagen en een dagje fietsen, of eerder mountainbiken, want de gewone wegen hier hebben vaker wel iets mee van een mountainbike-parcours. Onze kont doet er nog pijn van, maar dat hebben goedgemaakt door voor de derde keer steak met frietjes te gaan eten in Pokhara. We hebben er van genoten, niet enkel van die steak met frietjes, maar des te meer van onze wandelingen in de bergen. En het heeft ons deugd gedaan. De avonden in de 'theehuizen' tijdens de trek in de bergen waren bij momenten bijzonder aangenaam en grappig, mede dankzij een aantal al dan niet volledig gekke medetoeristen.

Het waren wellicht onze laatste bergwandelingen in Nepal voor een tijdje. Door heel het gedoe met de visums van India en Bangladesh moeten we helaas wandelingen, zoals Langtang-Gosainkund of andere, laten vallen. We maken dan maar wat tijd voor tempels in en rond Kathmandu.


After the rain comes... the snow. We were happy. After three days of clouds, fog and rain, and snow more up in the mountains, well, there was sun! This resulted in a real fairy tail view, magnificent and white. All kinds of white. An indescribable 360-view of white, and blue. The weather became better every day, even after we were back in Pokhara after 9 days. We took a few days of rest and well, it was time to move on, to Kathmandu. The clouds came back anyway, so we really had no reason to stay.

Mist, regen, sneeuw en zon
Share this