Ontspanning en ontmoeting

Richard moest afgezet worden in Karimabad, en wij zouden terug keren naar Gilgit. Echter, eenmaal in Karimabad wijzigde ons plan om deze avond zelf nog terug te keren naar Gilgit. Normaal zouden we via Chitral en Peshawar naar Islamabad gaan om onze visa op te halen. Wegens relatief weinig tijd, een situatie in Chitral waarvan we niet goed wisten of we veel zouden kunnen/mogen doen en het ontoegankelijk zijn van de Swat-vallei, ook voor Pakistanen, wegens bezetting van extremistische groepen, beslisten we om in het gezellige Karimabad te blijven. Zeker ook omdat het uitzicht vanop het rooftop terrace van het hotel magistraal mooi is. Vanaf hier kun je trouwens een aantal dagtochten doen, onder andere naar Ultar Meadows, waar je zicht krijgt op een prachtige gletsjer.

We waren het een beetje vergeten na de blauwe hemeldagen tijdens onze trekking onder andere over de Minapin-gletsjer (proficiat papa Ruth en mama Kurt), maar er bestaat ook iets als wolken. En regen. Onze eerste dag in Karimabad kregen we daarmee te maken. Veel wolken en af en toe een beetje regen. Een dagtocht naar Ultar Meadows was echt geen goed idee. Het zou er sneeuwen en de kans op rotslawines zou erg groot zijn. We verzonnen dan maar een backup-plan. Eerst het Baltit-fort bezoeken, in de hoop dat het weer 's middags zou opklaren en dan konden we alsnog naar Ultar Meadows gaan.

Het fort zelf, een mengeling van Tibetaanse en Pakistaanse invloeden, is erg de moeite waard en onze gids kon ons plezieren met verschillende anecdotes. Hij wist op het einde van zijn rondleiding nog te vertellen dat België in deze streek gekend is voor de boter. Ontwikkelingshulp in de jaren '80 bestond voornamelijk uit het opsturen van allerlei producten. Wij, Belgen, zouden heel veel boter opgestuurd hebben, een soort boter dat zij niet kenden. Nu nog zouden de oudere generaties in de winkels vragen naar '100 g Belgium, please', als ze (Belgische) boter willen... We vonden het grappig maar hebben het verhaal niet kunnen verifiëren.

Geen beterschap in het weer, dus wandelden we naar een weinig flatterend 'monument' opgedragen aan 'Rarara, aan wie is dit monument opgedragen?'. Al bij al een lastige wandeling, maar met erg een mooi zicht over de vallei.

De volgende dagen bestond voornamelijk uit ontspannen. In Karimabad waren we telkens gaan eten met Richard. Maar er zijn nog toeristen in en rond Gilgit op het einde van het trekkingseizoen. Zowat alle toeristen in deze regio gingen richting Islamabad en India om hun reis verder te zetten. Dat betekent dat het in Gilgit erg druk was.

In Gilgit zelf relaxten we een tweetal dagen. We updaten onze reisverslagen en blog, we pikten eindelijk nog een polo-match mee - ze noemen het hier 'freestyle' polo, verwijzend naar 'er zijn geen regels' - en we hingen wat rond met een Canadees, een Pool, een Duitser en een Fransman. Geen dromerige weirdo's, maar nuchter - als ze niet teveel grappige sigaretjes hadden gerookt - en zonder zich te willen 'integreren'. Dat is zinloos (en vaak belachelijk) als toerist, maar de meesten hebben dat nog niet helemaal door. Allemaal reisden ze afzonderlijk, maar ze hadden elkaar ontmoet en een aantal weken samen rondgetrokken. Voor hen was reizen niet iets wat je af en toe eens doet, maar eerder een manier van leven. Wat rondtrekken in armere landen, naar een rijker land gaan om te werken voor een aantal maanden, ondertussen een taal een beetje leren, en dan weer verder. Zo ontmoetten we er wel meer, met schitterende verhalen van elk van hen.

Na een 20-uur durende hobbelige rit op de Karakoram highway, vaak afgekort KKH en wij noemen het tegenwoordig de 'kaka-highway', waren we terug in Islamabad. Ons uitstapje naar de Indische ambassade was een voltreffer: de dag zelf nog verkregen we ons Indisch visum. Om de tijd verder te doden in Islamabad deden we nog een immense tsjooltocht naar het Pakistan monument. Een lange wandeling maar we vonden het de moeite waard. Een andere lange tocht, maar dan met bussen en taxi's, was deze naar de truck-workshops, waar de Pakistaanse trucks fantastisch mooi gedecoreerd worden. Ongelooflijk handwerk is dit.

Ondertussen zitten we in Lahore dat onder andere gekend is voor het lekkere eten. Het beloven eerder culinaire dagen te worden voor we de grens met India oversteken. We plannen toch ook nog een uitstapje naar het fort en we willen zeker de grens-ceremonie aan de 'Wagah-border', met een soort van machtsvertoon aan beide zijden, bekijken. De ene dag zullen we staan supporteren aan de Pakistaanse zijde, de andere dag aan de Indische kant...

We didn't plan to stay in Karim Abad, but since the view from the rooftop of the hotel were so great and because the situation in Chitral and the Swat-valley don't seem optimal for tourists, we did. We had forgotten it, but clouds do exists, as well as rain. We needed a backup plan for Karim Abad: visiting the fort, eating with Richard, hanging around, ... . It were relaxing days in the cozy town of Karim Abad.

The next days were still relaxing. Back in Gilgit, we took a few days to update travel stories and blogs, and we spent some time with other travelers. Most of them are now on their way to Islamabad and Lahore to cross the border with India, It's the end of the trekking-season in Pakistan and almost all tourists are leaving the country, taking more or less the same route from the North and they all seem to have to pass Gilgit in some way. Enough others the spend time with, apart from the polo match we finally saw.

After another bumping ride on the Karakoram Highway, we kept on hanging and strolling around. We got our Indian visum faster than expected, so we had enough time left to do nothing. Well, we did visit the Pakistan monument, which was really worth it, and the truck workshops, where the Pakistani trucks are being decorated. We really like it, how they decorate the trucks.

We're in Lahore, famous for the food. The next days, we really will do more relaxing and we probably will get some real good food. The next days promise to be more culinary, although we will not miss a small excursion to the fort and old town of Lahore, as well as a visit to the Wagah-border ceremony, one day on the Pakistani side, the next day on the Indian side.