Over leute en luxe

48 2012-02-11 11:45:55+00 We hadden erg uitgekeken om een paar dagen samen met Mireille en Wouter door te brengen. Inle Lake was de plaats van afspraak en we hebben het bijzonder goed kunnen passen. Nog geen 30 minuten nadat wij in de 'Little Inn' waren aangekomen, slenterden ook Mireille en Wouter vermoeid maar tevreden rond 5u15 hetzelfde guest house binnen.

De kamers waren nog niet klaar, dus begonnen we maar met een ontbijtje, gevolgd door een paar frisse pinten. Wie nu precies wie heeft aangezet tot het overgaan tot deze iets meer alcoholgerelateerde trend, is nog voer voor discussie (met een frisse pint er uiteraard bij). Maar geen van beide partijen had er iets tegen dus werden het enkele dagen vol luxe - pinten drinken tijdens budget-reizen is ware luxe. De hoogtepunten van onze eerste drie weken Myanmar stapelden elkaar dan ook vlot op, mede dankzij het aangename gezelschap van de Hoogleedse reisgezellen waarmee we zeven dagen in Inle Lake en drie dagen in Mandaly optrokken.

Het moet gezegd: Inle Lake is één van de mooiste meren, zoniet hét mooiste meer dat we ooit zagen. We konden de zeven dagen die we er verbleven met Mireille en Wouter zelfs gerust nog een paar dagen verlengen, maar dan hadden wij, noch zij voldoende tijd gehad om het land voldoende verder te verkennen. In Mandalay, de bestemming volgend op Inle Lake, brachten we nog twee nachten samen met hen door, en dat was voldoende. Niet omdat we het niet meer met elkaar konden vinden, integendeel, maar wel omdat Mandalay niet bijster interessant is. De zelfgemaakte guacamole met een frisse pint was dan ook het hoogtepunt van Mandalay. De Sagaingheuvel vol stupa's en pagodes waar we ook naartoe fietsten was, in ware Myanmar-stijl, onvoorstelbaar extremistisch lelijk. En de teak-brug, één van dé bezienswaardigheden zou wel leuk kunnen geweest zijn als het niet als dusdanig was aangeprezen.

We focussen ons dan ook liever op Inle Lake, omgeven door bergen met netjes afgeronde toppen tot een duizental meter boven het meer. De driedaagse trekking die we in die bergen deden was op vele vlakken memorabel. Hoewel een alcohol-verslaafde gids - met de ongepaste, optimistische naam 'Win' - en een iets minder alcohol-verslaafde en de laatste dag minder zatte assistent-gids-kok voor verregaande frustraties konden zorgen, kregen we dankzij voldoende overtuigingskracht, heel wat humor en een flinke dosis doorzettingsvermogen toch wat we wilden. Sometimes you win, sometimes you loose, maar met gids Win leek het eerder het laatste. Als het aan hem had gelegen, hadden we zo'n 2, maximaal 3 uur per dag gewandeld. Nu haalden we toch wel 4 tot 5 uur de laatste dag! En dat voor een trekking! Kleine hint: een Birmese trekking is eerder iets als een combinatie van een donatietrip, theeroute en fooitocht. We gaven er niet aan toe en we bleven onze gids Win erop wijzen dat 'we came to walk'.

Maar het was mooi, het was interessant, het was gezellig en het was bijzonder leutig. Niet in het minst door het aangename, gelijkgestemde Belgische gezelschap. Met z'n twee zouden we ons voornamelijk geërgerd hebben aan dronken Win zonder fysiek. Net als het feit dat de monniken van een klooster waar we de nacht hadden doorgebracht, één van onze hoofdlichtjes, zogezegd niet hadden gevonden, maar wel direct wisten waar ze moesten zoeken als we ernaar vroegen... Nu konden we deze borrelende frustratiebronnen gewoon weglachen bij gratis thee.. Het eten was doorgaans wel ok, maar af en toe viel het eerder onder de categorie 'onetelijk', zoals de onderweg gekochte "Rarara, wat is dit vreselijk stinkend spul?".

We hebben het al gezegd en we begrijpen het nog niet helemaal, maar om één of andere reden wordt het land aangeprezen bij gepensioneerden. De gemiddelde leeftijd van de toerist zit zeker boven de 55 jaar. Maar er is meer: minstens de helft daarvan zijn Franse toeristen. Mogelijks daardoor zijn er rond Inle Lake behoorlijk wat wijngaarden te vinden. Dat is dan tot nu toe ook het enige wat positief vinden aan de Franse invloed op de Birmezen. De wijngaarden zelf hebben we niet echt bezocht, we gingen direct naar de proeverij, dat leek ons 'nuttiger'. De wijn was niet goedkoop maar verbazingwekkend lekker. Twee van de drie flessen wijn die we met z'n vieren kochten hebben we dan ook met veel plezier geledigd, op twee verschillende dagen weliswaarm (bij ons geen "Win for life"). Wij hebben er nog één over om eens op een avond aan een mooi Thais strand uit te drinken. Als er iemand Birmese wijn weet te vinden in België, we kunnen de desert-wijn 'Late Harvest' ten zeerste aanraden. Een klein beetje speciaal, maar heel erg smaakvol.

En dan het meer zelf, dat is machtig groot. Volgens de Lonely Planet zou je 5 dagen nodig hebben om errond te fietsen. We hebben dat niet getest maar genoten van een dagje op de boot op Inle Lake van het zicht en vooral van de 'floating gardens'. We hadden al drijvende tuinen in Srinagar in India gezien, maar deze waren stukken groter, veel georganiseerder en veel mooier. Onbeschrijfelijk leuk is het om daar met een bootje door te varen. Op het meer vind je dan nog wat dorpen, en uiteraard ook pagodes.
In de dorpen zijn een heel aantal ambachten te vinden, zoals het maken van lotus-vezel-sjaals, smeden van zilver, rollen van sigaren, maken van 'traditionele' papieren parasols, ... . Het is echter zo dat het nu wel anders wordt gedaan, hoewel de gidsen dat niet willen toegeven. Ook de 'long-neck'-dames worden dierentuingewijs ergens bij een winkel gedropt, volledig uit hun context, zogezegd nog echt traditioneel, maar het is gewoon een soort van lage loon-jobje. De drie dames die netjes achter een touw waren gezet zagen er alleszins niet gelukkig uit. Wij noemen het Bokrijk. Zij willen kost wat kost niet toegeven dat het nep is en dat ze hier en daar al nieuwere en efficiëntere productiemethodes hebben, om medelijden op te wekken. Het werkt, helaas voor hen, niet bij ons. Maar leutig is het wel.

Er wordt ook gezegd dat er nog traditionele vissers zijn, maar eigenaardig genoeg zitten die waar alle toeristenboten passeren, bij de ingang van het meer, waar het minst vis zit, en zitten ze daar ook enkel op de momenten dat de toeristenboten daar passeren. Er wordt daarenboven door de drie 'traditionele vissersboten', die elk drie vissen in hun boot hebben liggen, een kleine demonstratie gedaan van hoe ze vissen, waarbij er wel erg veel gezaagd wordt of je al een foto hebt genomen. Als je dat negeert, beginnen ze op je gemoed te werken, zeggend hoe zwaar die vissers het wel hebben, zeggend dat ze geen eten hebben (terwijl ze zaten te eten net voor je aankwam) en als je lang genoeg geen foto neemt, vangen ze maar 2-5 vissen per dag terwijl ze met de drie bootjes om 8 uur 's morgens al elk drie vissen hadden en even later ligt ook plots de moeder op sterven, telkens azend op een fooi. Ondertussen zie je overal rond je, weliswaar iets meer in de verte, de echte vissers aan het werk met grote netten. Nog een keer: wij noemen het Bokrijk. We zouden meer respect voor hen hebben, moesten ze gewoon toegeven dat het een demonstratie is voor ons van hoe het ooit was, zoals in Bokrijk, maar dat het nu wel anders gaat. In dat geval zouden we zelfs mogelijks even overwegen om een fooi te geven. Nu niet, integendeel.

Onze tijd in Myanmar zit er bijna op, en we zijn bijna klaar voor een ander deel van onze reis, het deel waarin we gaan duiken. Wouter en Mireille hebben nog ruim twee weken Myanmar te gaan en een tussenstop op de Filippijnen voor ze door Amerika fietsen de volgende zes maanden. 't Is trouwens zeker de moeite hun blog te lezen, in 't Westvlaams, de link staat bij onze links rechts. Onze tijd met Mireille en Wouter in Myanmar was erg goed besteed met elke dag één of meer frisse pinten of wijn met nootjes afgewisseld met een paar uitstapjes boordevol leute. Een ware vakantie en een opstapeling van hoogtepunten in Myanmar.

We were looking forward to spend a few days with Mereille and Wouter. Place where we would meet them: Inle Lake. Our timing was nearly perfect: they arrived, just like as very tired, not more than 30 minutes than us at the guest house, around about 5h15 in the morning. We started with a breakfast, followed by a few beers. The trend for the next days was clear, although it was not clear who was responsible for this kind of alcohol-addictionary habit. However, none of us cared. We liked it, we spent some time in luxury, of which drinking beer and wine was the main important ingredient. The number highlights of Myanmar really increased fast, thanks to Mireille and Wouter.

Mandalay was not really worth visiting... although we enjoyed it a lot and the main attraction was our self-made guacamole. We spent a week in Inle Lake before we went to Mandalay. Inle Lake was great, fantastic and very pleasant. A unforgettable three-day 'trek' (read: donation trip and tea drinking route) with a drunk guide, one day on the lake, discussing with the guide, pointing out that he's lying to us and an afternoon of wine tasting. We couldn't have thought of a better week in Inle Lake. This lake is certainly is worth visiting... the second real highlight in Myanmar, Bagan being the first.