PADI part II: Pay And Di(v)e Instantly
Denk aan een willekeurig getal. Het aantal misverstanden voorvloeiend uit de onduidelijke, vage en vooral voor tegenstrijdige interpretatie vatbare PADI-standaarden is heel zeker groter dan dat getal. Het was al heel vlug duidelijk dat het licht militaristische 'denk niet na want PADI denkt voor jou' ons ding niet helemaal is.
Echter, elk van ons had zijn eigen strategie om daarmee om te gaan: je speelt het PADI-spel netjes mee, met als gevolg dat de 'mentor' op het einde je vol verwondering aankijkt als je laat weten dat je PADI maar niks vindt. Of je maakt het meteen duidelijk zonder omwegen, met in misverstanden ontaarde discussies als gevolg. De acterende strategie bleek het makkelijkst te zijn, maar het resultaat is uiteindelijk hetzelfde: met lichtelijke schaamtevervangende trots, of trotsvervangende schaamte(?), moeten we toegeven dat we in het bezit zijn van ons eerste, en wellicht ook laatste PADI-brevet. PADI, "how the world learns to dive", maar hoe is dat dan eigenlijk?
Het was grappig, het was verwarrend, het was wel eens frustrerend en het was vooral leerrijk. Op duikvlak bleef dat laatste eerder beperkt tot onze eigen initiatieven en door het observeren van voornamelijk twee van de in totaal zes instructeurs die in het duikcentrum actief waren. We hadden de twee Nederlandse eigenaars, Sander en Simone met hun PADI-geadopteerde instructrice Fanny, de local Jmal die net instructeur af is, de erg schoolse Giny en de immer rustige Phil. Of het toeval is of niet, dat weten we niet, maar de beste tip die we van de Nederlanders hebben gekregen, en dat is echt waar een goede tip, is: zorg ervoor dat je je studenten zo positioneert dat ze nooit in de zon moeten kijken tijdens een zwembadsessie. Omtrent de standaarden waren ze even warrig en tegenstrijdig als de Belgische politiek, of nog erger. En Jmal, de local, die durfde te weinig commentaar geven. Waarschijnlijk nog wat te onervaren en te onzeker, zo leek het.
Het begon allemaal best leuk en gezellig. De zwembadsessies waren gewoon fun, en de onzin die er wel eens mee gepaard ging namen we er graag bij. Dat ze bij PADI leren redden tegenstrijdig aan hoe het wereldwijd wordt aangeleerd aan hoger-redders of lifeguards, dat is typisch PADI, bedenken we dan. We vonden het allemaal best heel erg grappig en de 'Diver! Diver! Are you OK!' die je moet roepen - dat is iets wat een redder ook wel wordt aangeleerd bij het benaderen van een duiker-slachtoffer - werd door één van de instructeurs wel eens vervangen door 'Diver! Diver! Drop your wallet!' Dat laatste leek ons de échte way of rescuing van PADI.
Sander en Simone moesten er tijdens onze opleiding een weekje tussenuit, wegens aanslepende oorproblemen van Simone. Toen kwam ook de Aussie-sympathieke Scott, het vriendje van instructrice Fanny aan op het eiland voor een kleine 2 weken. Scott is een typisch PADI-product: een half jaar geleden gestart met duiken en direct door willen gaan tot instructeur. Door PADI-adepten wordt dan met trots gesproken over: "from zero to hero". Wij vinden het een stuk minder hero-waardig om een onervaren iemand met een erg beperkt aantal duiken die nergens anders in de wereld heeft gedoken als in de makkelijke wateren rond de Gili's zoveel krediet te geven. Maar volgens de PADI-standaarden kan het en dus moeten we daar maar respect voor opbrengen zeker?
Na slechts 100 duiken kan iemand PADI-instructeur zijn, Scott had er nog een dertigtal te gaan en dus ging alle aandacht naar Scott, in hoofdzaak met ondersteuning van Fanny en Giny. Phil wilde ons op zich wel helpen maar wij waren zijn studenten niet (lees: hij werd niet betaald om ons op te leiden) en hij wilde daardoor, begrijpelijk, niet tussenkomen tussen ons en Sander, onze mentor. Resultaat: wij moesten onszelf maar bezighouden, wat we ook deden. Het is vooral in deze week van observeren dat we het gebrek van de overigens erg sympathieke Fanny inzagen voor de opleiding van divemasters, zeker in vergelijking met de erg ervaren Giny en Phil. Deze laatste twee verdienen dan ook minstens een paragraaf in onze blog, als blijk van dank, zeg maar.
In het begin stoorden we ons wat aan de wel erg kindse manier van Giny: high five als je in staat bent je duikbril af te zetten, een dansje als je hem ook weer kan opzetten en nog een groepsknuffel als je die duikbril ook kan legen (ter info: dat is onder water binnensijpelend water uit de duikbril blazen via de neus). Enerzijds heel belachelijk maar anderzijds ook wel motiverend en consequent. Ze heeft een stijl met veel gebabbel en een flinke dosis schoolse strengheid die blijkbaar wel werkt bij de meeste mensen. We stonden er wel vaker van te kijken tot welk kinderachtig gedrag je mensen kan overhalen als ze in staat zijn simpele dingen uit te voeren. Zolang je zelf maar overtuigend genoeg overkomt dat je dat kindse niet speelt. Het moet echter wel gezegd, de strenge Giny leerde mensen duiken zonder dat ze wild met hun armen gingen zwaaien onder water. Ze leerde mensen aan waar duiken om gaat. We kunnen voor Giny, haar verkoopstalent en haar aanstekelijke manier van motivatie vooral bewondering opbrengen.
Ze leerde een man van 67 - nog nooit eerder gedoken - relatief 'goed' duiken én overtuigde hem om nog een paar funduiken te doen. De man begreep er niets van hoe ze erin geslaagd was om hem én de duurste kamer én een duikcursus én een paar funduiken én een t-shirt aan zijn vrouw aan te smeren. Maar ze deed het met zoveel spontaniteit en schijnbare onschuld dat hij het eigenlijk niet erg vond om zijn geld af te geven. Diver! Diver! Drop your money! Giny is er een meesteres in... .
De manier waarop de immer-rustige Phil de mensen vertrouwen geeft en leert duiken is ongezien en compleet anders dan Giny. Daar waar we bij Giny lange monologen zagen om mensen iets bij te brengen, had Phil, die doorgaans in een behoorlijk onduidelijk Zuid-Londens accent murmelt, slechts een paar traag en duidelijk uitgesproken woorden nodig om te vertellen wat er ging gebeuren, of wat je moest doen. Daar waar wij vaker dachten dat we moesten ingrijpen, bleef Phil rustig, wuivend naar de student tot hij de aandacht kreeg.
Eenmaal de student naar hem keek, toonde hij met grote, trage en nog altijd even rustige bewegingen wat de student moest doen. Mensen kregen vertrouwen en we zagen hier een sterk staaltje van zuivere ervaring. Een waar genoegen om hem bezig te zien. Less is more, zo zou je Phil kunnen omvatten.
We denken daarbij zeker ook met plezier terug aan onze van Uruguyaanse afkomst Nederlandse vriendin Andu, die waterschuw was toen ze op Gili Air aankwam. We zien nog voor ons hoe wij rustig een sepia aan het bekijken waren, en plots achter ons Andu zagen voorbijvliegen in de vrij sterke stroming, hopeloos met de benen en armen zwaaiend. Een minuut later zagen we ook Phil, de rustigheid zelve, mooi teken doen met beide handen dat alles ok was, in het passeren ook nog even kijkend naar de sepia. Toen hij daaarmee klaar was, draaide hij zich kalm om, keek naar Andu, liet haar weten dat ze wat minder moest bewegen en dat ze op die zwarte knop moest duwen... . Ze is weggegaan met een advanced open water brevet van PADI (+ Nitrox én Deep specialty), in totaal meer dan 20 duiken en heel veel 'duikvertrouwen'.
Nu we het over Andu hebben: samen met haar vriendin Barbara die later ook een paar dagen kwam duiken bij Oceans5, beleefden we schitterende tijden. We zeiden zelf niet veel, maar we genoten van de Nederlandse dames die erg graag tegen elkaar op kakelden wie er nu het rustigst was onder water. Wij weten het zelf ook niet zo goed, maar ze waren allebei, en vooral samen, een fenomenaal duo.
Dat er tijdens die week dan ook nog twee Scandinavische halfbroers waren, waarvan er eentje altijd omgekeerd aan het duiken was (effectief: hoofd naar beneden en dat een hele duik lang!), terwijl de andere continu patrouilleerde tussen zijn achterblijvende halfbroer en de duikgids, dat maakte het helemaal af. Vooral toen bleek dat het Scandinavische duo redelijk cynisch is, in tegenstelling tot de eerder schuwe Andu die veiligheid, terecht, erg hoog in het vaandel draagt. De gladde Scandinavische 'armanistrak.nl'-boys waren niet de beste vrienden van onze nieuwe Nederlandse vriendinnen maar het leverde wel hilarische momenten op... .
Terug naar de opleiding: uiteindelijk bleek dat de methodes aangeleerd bij instructeur A wel eens als onvoldoende of gewoon verkeerd werden beschouwd door instructeur B. Op den duur bleek dat eenvoudige en simpele wetenschap werd vervangen door een soort van onlogische redeneringen en vage pseudo-tegenargumenten. De instructeurs, en niet in het minst de mentor, zagen het stellen van vragen als een soort van 'anti-PADI' gedrag, hoewel het niet eens ging over federatie-specifieke topics, maar over basiswetenschappen... We leerden er verder nog uit dat de meest gestandaardiseerde en begrijpelijke skills eigenlijk de onofficiële zijn, namelijk de snorkeltest en 'de 100ste duik doe je naakt' - we hebben wijselijk niet teveel furore gemaakt rond onze 500ste duik. Wat 'naakt' precies betekent en wie nu allemaal naakt moet zijn, is echter consistent met de PADI-standaarden: onduidelijk.
De snorkeltest is de 'eindtest' en uit te voeren nadat je eigenlijk alles hebt gedaan. Die snorkeltest bestaat uit het uitdrinken van een liter vloeistof via een snorkel vasthangend aan een duikbril en op die snorkel is omgekeerd een plastic fles met afgesneden bodem gemonteerd. De vloeistof is, volledig volgens de PADI-filosofie, een niet nader gespecifieerde mix van alcoholische en non-alcoholische dranken, mogelijks aangevuld met wat voedingswaren en kruiden en heeft een volume van minstens 1 liter. We bleken deze skill, tegen de verwachtingen in, wel behoorlijk goed te kunnen, maar dat lag mogelijks aan de makkelijke en zelfs relatief lekkere mix die we aangeboden kregen. We hebben verhalen gehoord van andere divemasters, en die hadden hier vaak wel minder geluk.
Als we erop terugkijken bedenken we nog dit: uit onze ervaring met de opleiding die we achter de rug hebben, kunnen we het, naar onze eigen mening toch, met recht van spreken hebben over PADI-woessies. We hebben ons ruim zes weken laten onderdompelen in de wonderbaarlijke wereld van PADI, en we geven hier meteen mee: wij houden het alleszins bij onze oude vertrouwde CMAS, afeling Vlaanderen, zijnde de NELOS. Als we terug thuis zijn zullen we dan wellicht ook allebei beginnen aan de stevige gestandaardiseerde opleiding tot assistent instructeur, met de nodige ruimte voor eigen inbreng en mening... en we gebruiken hierbij zeker één en ander dat we de afgelopen weken van PADI hebben geleerd.
Pick a random number. This number is lower than the number of misconceptions that result from the vague and contradictory interpretations that can be drawn from the PADI-standards. It was for us pretty fast obvious that the slight military 'do not think, because PADI thinks for you' not really fits with our way of learning. We both had our own strategy to overcome this: one played along, resulting in a confused mentor when, at the end, it was said that PADI doesn't really fit us. The other one said it right away, resulting in discussions and misunderstanding. The acting strategy was definitely the easiest one, but it resulted both in the same: we are now in possession of our first, and probably also last PADI-certificate. PADI, "How the world learns to dive", but how?
We had a great time. No doubt about that. An amazing time, once in a while frustrating times, but overall we loved it. And we learned. We learned not really because of PADI, a few things aside. And we learned mainly by observing two of the in total six instructors: Giny and Phil. When you saw them busy, each of them having an very different style, you saw experience and professionalism. Definitely.
But all the different styles and different possible interpretations of the PADI-standards made it confusing and difficult. The most standardized standards are the unofficial ones: the snorkel test and 'do your 100th dive naked'. Who must be naked and what naked exactly means is in line with the PADI-standards: unclear. We didn't say too much about our 500th dive.
Anyway, we now know that the PADI-way of learning things, and the PADI-way of learning how to learn things to others, is not the way we like it. So far, we favor our well-known CMAS-system, with a few announces, but with standardized standards and fundamentally enough space for an own opinion within the standards. And we will certainly use a few things we learned from PADI if we come back home and have to teach and learn others how to dive.
