Sidetrippen in Skardu

Omdat onze gids Nasir de volgende dagen met een andere klant naar Fairy Meadows wilde gaan, vroeg hij of wij onze planning enigszins konden aanpassen en later de Rakaposhi-trek wilden doen. Voor ons geen probleem. Ons vervangprogramma werd een drietal dagen Skardu.

Om in Skardu te raken, moesten we een heel eind de indrukwekkende Indus volgen, tot in de prachtige Indusvallei. Smeltwater vanuit de bergen verzamelt zich in deze 10 kilometer brede en 40 kilometer lange vallei. De rivier die slingert stevig door het droge landschap. De Indus verandert in een bruisende stroom vol vortexen daar waar ze zich een weg baant door de smalle maar diepe canyon. Het zou de setting kunnen zijn van een Indiana Jones-, of zo je het wil, Tomb Raider-film. Onze verbeelding slaat al op hol bij zo'n setting maar we laten het Indiana Jones meets Tomb Raider-verhaal echter voor wat het zou kunnen zijn.
We reden langs de uit de rotsige ravijnwand gehakte en grotendeels geasfalteerde weg. Ondertussen fantaseerden we wat een fantastisch raft-parcours de rivier onder ons wel zou kunnen zijn, met moeilijkheidsgraden variërend van 'dat lijkt wel leuk voor ons', over 'dat laten we professionals maar proberen' tot een soort van zelfmoordstroomversnellingen en kleine maar kolkende kamikazewatervalletjes. Het is ons duidelijk: deze avontuurlijke republiek is niet uitgebaat op z'n Europees of, laat het alsjeblieft uit, we willen er geen Disney-achtig kitsch-park van maken, op z'n Chinees.

Het is niet de weg tussen Gilgit en Skardu die de drijfveer was voor ons bezoek aan Skardu. Er is hier wel één en ander te beleven. Na het inchecken in een veel te lawaaierig hotel, zo zou later blijken, gaan we nog op zoek naar het K2-museum. De ouderwetse foto's uit de beginjaren van vorige eeuw zijn van opmerkelijk goede kwaliteit. Ze worden afgewisseld met foto's van moderne expedities, die zeker niet moeten onderdoen voor de oude beelden. Het is duidelijk dat de K2 de berg is van de Italianen. We zijn gefascineerd door het kleine museum en nog meer door wat de gids ons vertelt. Een tocht naar Concordia en het base camp van de K2, de 2de hoogste top op aarde, is naar het schijnt zeker ook te doen voor niet-professionals. Het lijkt ons alleszins erg de moeite...

We blijven in totaal 2 volle dagen en 3 nachten in Skardu. We reserveren 1 dagje voor een uitstapje naar het Satpara-meer. Er wordt een stuwdam gebouwd bij het meer, waardoor het waterniveau een stuk hoger komt te staan. Dat heeft 2 grote gevolgen: het eilandje in het midden van het meer komt onder water te staan, waardoor het veel van zijn charme en toeristische waarde verliest, en een volledig dorp en de drie aan de rand van het meer liggende hotels verdwijnen in de watermassa. Eén van de drie hoteleigenaars heeft toch nog de moed kunnen bijeenrapen om een nieuw hotel-restaurant te bouwen een paar tientallen meter hoger. Gelukkig maar, anders hadden we die middag geen eten :). Er worden roeibootjes verhuurd, waar we gebruik van maken om eens te roeien naar wat er nu nog overblijft van het eiland, een paar grote rotsblokken. Aangezien het dinsdag zwemdag was, trotseerden we ook even heel kort het wel erg koude water.

Na een moeilijke nacht, de tweede op rij, wegens het kuisen (stofzuigen) tussen 22u00 en 24u00, lawaaierige Pakistanen en het gejank van de moskees rond 4u30, plannen we een dagje Shigar. De moskees in de regio Gilgit-Baltistan klinken anders dan bijvoorbeeld in Turkije of Iran. In Turkije is het eerder een relatief korte klaagzang. In Iran waan je je terug in je kindertijd: hier klinkt het als een luisterverhaal. Maar in Gilgit-Baltistan is het een soort van vals gejank dat doet denken aan een jongensjeugdbeweging. De kapiteins van 5 verschillende ploegen moeten dan als finale opdracht van een spel zo goed mogelijk maar vooral om het luidst 'I will always love you' van Whitney Houston zingen. Daar word je wakker van en inslapen binnen het half uur, nog steeds met kippenvel over je lijf van het gejank, gaat bijzonder moeilijk.

In Shigar raken, dat bleek geen sinecure. Niemand bleek precies te weten of er wel vervoer was naar het dorpje, laat staan dat we erachter konden komen waar en wanneer er een bus of jeep zou vertrekken. Na heel wat heen en weer geloop, zaten we plots in een busje naar Shigar. Hoogtepunt is hier het fort, dat ondertussen uitgebaat wordt als luxehotel door de Serena-keten, de Hilton van Pakistan.
We sloegen een bezoek aan het fortmuseum over en gingen resoluut voor de lunch in het alomgeprezen restaurant. Zoals meestal met luxerestaurants of -hotels: veel te duur en veel te kleine porties. En zo heel lekker was het ook niet. We waren er toch wel de volle 10 euro voor ons tweeën aan kwijt (hier is dat superveel geld voor een lunch). Na ons middagmaal klommen we de heuvel achter het fort op om een blik te werpen op de vallei van Shigar. We vonden een prachtig idyllisch, zelfs romantisch plekje onder een oude plataan dat uitzicht bood over de volledige vallei. Echt zo een huwelijksaanzoek-plaatsje, maar we zijn al getrouwd, dus hielden we het bij genieten van het wondermooie uitzicht.

De terugkeer naar Skardu was zowaar moeilijker dan het doorgaan. Uiteindelijk keerden we met een lift in de laadbak van een lichte truck terug naar Skardu voor een derde lawaaierige nacht op rij. De rat die Ruth zag lopen aan de receptie beloofde niet veel goeds voor de hygiëne in het restaurant van het hotel. Helaas zag ze die pas lopen nadat we we een stevige portie fried rice en kip in gembersaus hadden verorberd. De volgende dag werd duidelijk dat het FAVV hier nog werk heeft: overgeven en een algemeen gevoel van onbehagen maakten zich meester van Ruth. Gelukkig verliep de 7 uur durende minibusrit terug naar Gilgit zonder maag-darm-incidenten dankzij de reisvrienden imodium en motilium. Wel jammer dat we de volgende dag aan een 5daagse trekking begonnen. Hoe dat verlopen is, dat vertellen we wel in de volgende blog.

Om nog even de puntjes op de spreekwoordelijke I te zetten, hier zijn nog de antwoorden van de vorige rarara's:

• Op 11 september hebben we heerlijk gegeten in 'Kabul restaurant' in Islamabad, qua symboliek kon dat wel tellen, vonden wij;
• Om een kat te doden op een manier die niet dodelijk is voor jezelf, kan je best de kat bij de staart grijpen en die met een welgemikte mep tegen de muur smakken.

Since our guide Nasir wanted to go to Fairy Meadows with another client the next days, he asked us if we would mind to change our plans. We didn't mind and agreed to go for the Rakaposhi-trek later. We now had time to visit Skardu in a day or three.

The road trip from Gilgit to Skardu is great and might be used for a setting for an Indiana Jones, or Tomb Raider-movie. We enjoyed the view, driving along the steep and unfertile rocks, and wondered how it would be to raft on the river down below us. But it was not for this view we went to Skardu.

After visiting the K2-museum, we really had the feeling we should come back to do the trek to Concordia and the K2 base camp. If we will do this, we don't know... Anyway, one day, we visited Satpara-lake, which is loosing it's charm due to the dam they're building now. We still had a good time, since there was still a little left of the island in the center of the lake. This won't last long, however. Our second day in Skardu, we went to Shigar, which is an adventure to get there and away. The fort isn't that much of a highlight, but the views over the valleys are wonderful.

After three relaxing days, we are ready for the Rakaposhi-trek.