/ Pakistan

Sprookjes met hoofdpijn

Onze eerste wandeling, een acclimatisatiewandeling, is bijzonder nuttig gebleken. Een eerste test van wat ons te wachten stond. Het was schitterend, het was prachtig en het was, voornamelijk voor Kurt, pijnlijk. Met de gedachte dat de pijn verdwijnt, maar dat de beelden blijven was het meer dan de moeite waard. Simpelweg 'waauw'.

Wegens teveel regen en mist moesten we onze eerste bergtocht uitstellen. Ons vervangprogramma bestond uit het discussiëren en ons laten opgieten met thee door verschillende Pakistanen. We waren nu volledig klaar voor onze eerste drie dagen durende acclimatisatie-trip naar de sprookjesweiden van Fairy Meadows.

Om het startpunt te bereiken moesten we een stuk terug op de hobbelige Karakoram Highway, die tot 2009 een goed berijdbare geasfalteerde weg was. Een overeenkomst tussen China en Pakistan om de weg te verbreden zorgde voor een ommekeer. De voor ons oh-zo herkenbare Chinese organisatorische onkunde liet zo'n 400km rotswand, inclusief de daarbij liggende asfaltweg in Pakistan, opblazen. De gevolgen voor de regio zijn duidelijk: een naar onze normen onberijdbare weg waar je gemiddeld een snelheid van 15-20 km/uur haalt, veel schade aan de auto's en een tijdelijke opflakkering van de lokale autobandenherstel-sector. Voor ons was het gevolg minder simpel: we konden dankzij de Chinezen drie en een half keer zo lang genieten van het normaal één uur durend ritje naar 'Raikot bridge'.

Langzaam zagen we de drie van de vijf hoogste bergketens ter wereld passeren. Ze prakken samen op één dramatisch punt dat al een prachtig 'viewpoint' op zich vormt. Het noorden van Pakistan is geologisch gezien een superinteressant gebied. De droge Hindukush, de zwarte rotsen van de Karakoram en de prachtige weides van de Himalaya vragen om ontdekt te worden. Wij startten in de Himalaya, 3 dagen in de sprookjesweiden van Fairy Meadows, op slechts 6 uur stappen van een basecamp van een 8000 meterberg.

Vanaf Raikot bridge kun je enkel naar het startpunt van de wandeling via een door de lokale gemeenschap onderhouden private weg. De weg lijkt op een spannend off-road parcours. Steil, vervaarlijk en gemillimetreerd tussen een ruwe rotswand aan de ene kant en een paar honderd tot duizend meter diepe ravijn aan de andere kant, werden we naar boven gebracht met een jeep - we kunnen ons niet inbeelden hoe het anders zou kunnen, tenzij te voet. Een uur later en met Ruths woorden: "De 'stig', die van Top Gear, hé, dat is zeker een Pakistaan" konden we nu eindelijk echt aan de acclimatisatie beginnen.

We zetten onze eerste stappen en we snakken al naar adem. Lastig, heel erg lastig, en we zitten pas op zo'n 2500m hoogte. Een heel stevig, 700 meter snel stijgend maar kort tochtje bracht ons letterlijk een paar uur later naar Fairy Meadows ('sprookjesweiden'). Waauw. We kregen er een hutje om te slapen in de plaats van een tent. Wat betreft "room with a view" kon dit wel tellen. Waauw. We stonden hier amper op 10 km van het base camp van Nanga Parbat, één van de veertien bergen hoger dan 8000m, met daarvoor bossen en weiden. Een sprookjesbeeld waar je waarlijk sprakeloos van wordt.

Maar er volgde ook nog een ontnuchtering. We snapten het niet goed van al de hutten die ze hier blijven bijbouwen. De bomen worden hier vlotjes omgehakt en de bossen van hutten breiden uit alsof ze de volledige Chinese bevolking willen huisvesten in Fairy Meadows. Nochtans zijn wij, samen met een Zwitser, de enige toeristen in dit gebied op dit moment. Ook in de zomer loopt het niet zo'n vaart. volgens onze gids Habib. Iedereen wil hier gewoon de sporadische grote groep volledig onderdak kunnen bieden, met ontbossing als gevolg. In Fairy Meadows waren 5 of 6 'hotels', allemaal hutten aan het bijbouwen. De komende landverschuivingen, modderstromen en steenlawines als gevolg hiervan zien we al voor ons. Te weinig controle, teveel corruptie, een flinke portie kortzichtigheid en daar gaat het verantwoord bosbeheer.

's Avonds nog een gezellig kampvuur en hup, naar bed. De nacht verliep goed... tot rond 2u30. Toen begon Kurts hoofdpijn en die ging niet helemaal over tegen de volgende dag. Toch vertrekken we op de tocht naar het base camp, die heen en terug zo'n 6 uur duurt. Veel drinken en hoofd warm houden zou de hoofdpijn wel drukken. Eigenlijk is die hoofdpijn niet zo belangrijk. Het zicht, het beeld van een kilometers hoog sneeuwfort dat vlak voor je lijkt te staan is zo overweldigend dat je al vlug vergeet dat je pijn hebt.

Na een eindje wandelen op 4000m en een uurtje voor het bereiken van het base camp begon het te regenen en even later ook te sneeuwen. Ondertussen was de hoofdpijn wat erger geworden en besloten we samen met Habib een pauze te nemen om te zien hoe het weer en de hoofdpijn verder zouden evolueren. In beiden zat er geen beterschap en we moesten nog een gletsjer over. De omstandigheden waren verre van ideaal dus beslisten we wijselijk om terug te keren. Vroeg in de namiddag waren we al terug op een aangename 3400m hoogte, zonder hoofdpijn, en ondertussen ook weer met zon. We genoten nog van wat thee in het met hutten volgebouwde Beyal, dat een uurtje van Fairy Meadows ligt. De twee uurtjes genieten in de zon en de wandeling terug hadden Kurt alweer geen goed gedaan: zonneslag en opnieuw hoofdpijn. Slap en volledig uitgeput slenterde hij zich de laatste meters naar zijn bed.

's Avonds, na zonsondergang, een flinke dut en het avondeten, ging het al heel wat beter met de hoofdpijn. Een goede nachtrust en heel veel drinken deed de hoofdpijn volledig verdwijnen tegen de volgende ochtend. Een mistige, regenachtige ochtend. Als we hem niet eerder hadden gezien, zouden we vandaag niet geloven dat er een beetje verder in de mist een meer dan 8000m hoge met sneeuw bedekte berg staat. We keerden terug: een stevige wandeling naar beneden in de regen, een adembenemende rit met de jeep naar Raikot bridge en een te lang durende rit naar Gilgit langs de machtige Indus- en Gilgit-rivieren. We waren bijzonder tevreden en voldaan van deze eerste testwandeling. De pijn is verdwenen, de beelden zijn gebleven en we hebben onze les geleerd: gigantisch veel drinken en hoofd warm houden. We voelen ons in vorm voor de volgende en eigenlijk eerst 'echte' tocht.


Our first trek is an easy one, just to acclimatise. This test-walk for our was marvelous, really splendid. After a heart-stopping ride in a jeep to Fairy Point, the start of the trek, we went up for a hard but short walk to Fairy Meadows. It's unimaginable that you get so close to a fort of snow, while you just walk in meadows and forests. But it was also painful for Kurt. Headaches due to the altitude and the sun made this simple trip a rather hard time. With rain an snow one hour before the base camp of the Nanga Parbat, we decided wisely with our guide Habib to return. We still had to cross a glacier to get to the base camp, and the conditions were absolutely not optimal. The next day, the headaches were over, and we went back, a short walk down to Fairy Point in the rain, another exciting jeep ride down to Raikot bridge and from there to Gilgit.

The views made up for the pain Kurt had and we learned our lesson: drink a lot, keep you head warm, and you'll be fine with the altitude sickness. Protect yourself from the sun and you'll be fine with sun disease. It was a great trip despite the headaches: pain disappears, memories remain. We feel ready for the next trip, which will be a real one.

Sprookjes met hoofdpijn
Share this