Three weeks in India, 'only'

'Only', het is één van die woorden die de Indiërs zo graag gebruiken om aan te duiden dat iets schijnbaar goedkoop is. Een gesprek bij de bakker zou als volgt kunnen gaan: "Hoeveel kost dat brood?" - "Ooh, dat is echt heel erg goedkoop! Kom het maar eens bekijken!" - "OK, ik heb het gezien, hoeveel kost het?" - "Jaja, erg goedkoop." - "Hoeveel is dat dan?" - "Slechts 8 euro, 8 euro 'only'." - "Dat is duur..." - "Neenee, dat is goedkoop, maar hoeveel wil jij ervoor betalen?" - "Goh, als we zelf mogen kiezen: 10 cent." (We krijgen het liefst dingen gratis, uiteraard, maar voor de moeite willen we ze toch wel iets geven) - "Voor jou maak ik een speciale prijs, maar aan niemand zeggen, hoor! 7 euro only."

Als je dan in een bui van waanzin toch het brood van 7 euro koopt, waarbij de verwonderde bakker-Indiër je vragend aankijkt: "... one bread only!?" en jijzelf verwonderd toekijkt hoe één van de locals hetzelfde brood koopt voor 1,5 euro, blijkt dat brood jou toch 8,85 euro te kosten. Er komt uiteraard nog 13,5% tax bij en daarboven nog 10% service charge, plus nog 11 cent extra omdat het op een plank werd bewaard.

Het was niet anders bij het Corbett Tiger Reserve. Na een wat verwarrende situatie, hadden we onze hotelkamer in Corbett Motel, een schijnbaar ware budgetplaats, aan een aanvaardbare prijs kunnen regelen. Echter, het tijgerreservaat zelf bezoeken is een redelijk moeilijke en absurde situatie waar de hoteleigenaars goed gebruik van maken. Het was ooit anders. De dagvergunningen stonden niet op naam en het aantal vergunningen per dag was heel erg beperkt. Iedereen kon zo'n vergunning kopen, en bij het tonen van de vergunning kon je het park binnen. Het resultaat was dat lokale Indiërs de vergunningen opkochten en aan veel te hoge prijzen doorverkochten aan de toeristen.

Tegenwoordig, om die vorm van afzetterij tegen te gaan - waar de regering het plots vandaan haalt om afzetterij in te perken, is ons nog altijd onduidelijk - is het wel anders, maar niet beter. Je kunt pas de dag zelf een vergunning kopen en enkel voor de namiddag. De vergunningen voor de voormiddag kun je langer op voorhand boeken, en die zijn doorgaans 20 dagen op voorhand al 'uitverkocht'. Het kantoortje voor de dagvergunningen gaat open om 6 uur 's morgens en locals mogen in principe geen vergunning kopen. Het gevolg is dat er zich vanaf 's nachts zo rond 1u30-2u00 een rij vormt, om zeker een vergunning te hebben. Voor die tijd kunnen locals eventueel al een soort van rij vormen, waarbij de locals hun plaats afstaan aan de toeristen als die aankomen. Er is een soort van gevecht tussen de locals om dan te beslissen wie nu eigenlijk wel mag blijven staan als local en wie niet. Wij raakten om onverklaarbare wijze alleszins op de vierde plaats zodat we toch na 4 uur wachten onze gegeerde permits hadden (die we nooit te zien kregen)...

Als buitenlander snap je er niks van, maar je moet er wel zelf zijn. Als hoteleigenaar bied je je klanten een middagtripje safari in het park aan veel te hoge prijzen aan met de melding dat ze zelf wel moeten 's nachts in de rij gaan staan. Maar wij moesten wel al om 2 uur uit ons bed gehaald om onze local te vervangen. Ze laten vooral weten, nadat je je papieren hebt ingevuld:"... and now you need to pay 1500 roepies for the permits and entrance fees 'only'". Als we het zelf uitrekenden kwamen we bij 1000 roepies 'only', voor permits en toegangsgeld. Er wordt ook nog wat extra aangerekend voor de gids en chauffeur, zo'n 500 roepies teveel 'only'. Dat we de kamer dan aan een eerlijke, democratische prijs kunnen hebben, dat wordt ruim verrekend in andere kosten. We weten het, maar we kunnen er niks aan doen. This is India, zekers?

Het werd uiteindelijk wel een leuk middagje in het Corbett Tiger Reserve, maar het begon ook hier wat te lijken op een pretpark, niet in het minst door de vele Indische families. Dat deze laatste weinig dieren hadden gezien in het park, is niet te verwonderen - wij hadden tenminste nog olifanten, sambar herten, apen, gevlekte herten, een schildpad en een pauw :) gespot. De in ware this is India-stijl roepende kinderen, rochelende volwassenen, knisperende zakken chips en krakende blikken cola, die later op de grond in het park zouden belanden, zijn niet de beste lokkingsmiddelen voor wilde dieren. Onze erg toegewijde gids valt niks te verwijten, maar wat betreft tijgers moesten we het doen met verse pootafdrukken, een voor een tijger waarschuwend blaffend hert en de gespitste oren en bange blik van een koppel herten.

De vervuiling, het overal dumpen van alle afval (inclusief pis en kak) of andere minder aangename toestanden, daar is een Indische tegenhanger van het Islamitische 'Inshallah' voor, een soort van misplaatste trots zelfs: this is India. Voor velen is India het land waar alles mogelijk is, maar... een taxichauffeur die niet wil betaald worden, zoals we in Iran hadden meegemaakt, dat is niet mogelijk in India. Een volledig belangeloze leuke babbel, puur uit interesse, met een paar locals bij thee met frieten zoals we in Pakistan hebben meegemaakt, dat is niet mogelijk in India. Een gratis etentje aangeboden door een gids na een trekking, dat is niet mogelijk in India. Als toerist aanzien worden als mens, dat is moeilijk in India.

Ondanks de groter wordende afzetterij, blijft India een land dat ontzettend veel te bieden heeft. We hadden de drie weken India nu niet willen ruilen voor iets anders. We willen ervan houden, maar we haten het teveel daarvoor. Of omgekeerd. We waren er drie weken, opnieuw ontzettend fenomenaal, vol ervaringen maar het was even voldoende. We willen graag eerst nog eens als mens behandeld worden, niet als wandelende geldboom - de in hun eigen land reizende Indiërs zijn een stuk rijker dan ons, maar zij worden wel als mens behandeld. Er zijn nog andere landen, met bijzondere plaatsen en vooral met meer menselijkheid.

Hoe dichter bij de grens we kwamen, hoe vaker we de vraag kregen, gebaseerd op de duur van ons visum, of we maar één maand in India waren. Velen blijven er zes maanden, zwevend tussen het meer party-deel van India, Goa, wat we tot nu toe altijd hebben vermeden, en yoga- en meditatie-oorden zoals Rishikesh en McLeod Ganj, afgewisseld met uitstapjes hier en daar in het land. De bijzonder verwonderde blikken beantwoordden we steevast met een bevestigende knik, bedenkend: "Eigenlijk waren we maar drie weken in India, three weeks only, because this is India".

Na Nepal komen we met grote graagte naar je terug, India, maar niet te lang...

Prices in India are always a bit fuzzy. The word only makes it cheap, at least, according to the Indian people. They love it to add only after each price they say... and you never know which kind of taxes or other extra's are included or not. It wasn't different at Corbett Tiger Reserve. Although we had bargained quite well on the room rate, the prices we paid for permits, guide and driver were way too high, making our stay more expensive than it should be. We know it, but we're not able to get the right, honest prices.

Anyway, Corbett Tiger Reserve is a nice park, but don't go on sundays, when Indian tourists are shouting, eating chips and drinking too much coca cola in the park... using the park as one big garbage bin. They are proud that they can spoil nature, or people, or whatever. They so often proudly claim that this is India when it comes to absurd situations.

Well, we were in India for three weeks, only, although this was enough so far. We love it in some way, but after three weeks, love turns into hatred. We stayed for three weeks only, because this is India.

We will be glad to see you again, India, after we visited Nepal.