Toer van Van
Met een andere coupe van Ruth, redelijk goed uitgeslapen en onder het motto: 'het moet niet altijd de bus zijn', staken we Lake Van over van Tatvan naar Van. In de grote stad Van bleven we twee dagen: we gaan op zoek naar een aantal highlights, wat een kleine wijziging in planning voor de volgende week als gevolg heeft, en om ons voor te bereiden op Iran voorzien we een shoppingmoment.
We zaten de eerste dag van de Ramadan, na een levermaaltijdje, dus gezellig thee te drinken met de Koerden. Eén van hen was er stilletjes bij komen zitten en staarde voortdurend naar Ruth. Hij zei niet veel en keek koeltjes voor zich uit, het was een beetje een intimiderende serial-killer-look, maar we besteedden er geen aandacht aan. Plots deed hij teken naar Ruth: er was iets mis met haar haar. De andere mannen zeiden dat het de kapper was... en het werd duidelijk waarom hij zo staarde: er sprong een klein stresje haar de verkeerde kant uit en dat zat hem dwars. Hij moest en zou die stres afknippen, er was geen ontkomen aan en zo belandde Ruth bij een berber (die eigenlijk alleen mannenhaar en -baarden knipt). Met veel liefde en professionaliteit nam hij de coupe van Ruth onder handen. Zeker 20 minuten was hij ermee bezig. Veel haar heeft hij niet geknipt maar de apotheose bestond uit het verleggen van de scheiding én het strooien van rode blinkers, gevolgd door een fixatie waardoor het gat in de ozonlaag nu wellicht boven Turkije hangt. We hoefden niet te betalen, het ging hem waarschijnlijk enkel om de beroepseer. Direct een goed antwoord van 'vooral niet de bingo-organisator' dus: Ruths froufrou gaat inderdaad volledig de andere kant op. Goed gezien!
Een nachtje goed slapen, onderbroken door de imam rond 3u00-3u30 - zo zal het de volgende maand wellicht telkens zijn - namen we de ferry naar Van, aan de overkant van Lake Van. Niemand weet wanneer die ferries vertrekken - hij vertrekt namelijk als de cargotrein er is, en dat is blijkbaar niet zo'n vast gegeven - dus gingen we op goed geluk naar de haven. We hadden geluk want die ochtend zou er nog een boot vertrekken. Het is een cargoferry waarin treinstellen met materiaal geladen worden. Er waren praktisch geen passagiers, alleen wij en de Denen. 4 uur tuften we met de boot op 't gemak naar de overkant.
Zo traditioneel is Tatvan, zo liberaal is Van. Een verademing na de conservatieve steden in het zuidoosten van Turkije. Deze grote stad heeft geen problemen met vrouwen in topjes of mannen in short.
De highlights van Van zijn een aantal historische gebouwen op 40 km van Van, waaronder het prachtige Hoşap kasteel dat boven op een rots uitkijkt op het plateau. Dit kasteel is via irrigatiekanalen verbonden met 35km verder liggende ruïnes van een tempel en paleis van Urartu-cultuur (Cavustepe) - we beginnen de oude beschavingen langzamerhand door elkaar te halen, maar het lukt nog net. Er zijn nog overblijfselen te vinden van een wel erg oud geschrift, van een druivenpletterij voor het maken van wijn, een graanverbrijzelaar, opslagplaatsen voor graan (het 2700 jaar oude graan wordt nog opgegraven) en van 'Rarara, wat is dit?'.
We maken nog de oversteek naar het eiland Akdamar waarop een prachtig gerestaureerd Armeens kerkje staat. Dit kerkje doet ons later beslissen eerst nog een klein ommetje te maken via Kars voor we naar Iran gaan. Om de Van highlights-tour te eindigen belandden we samen met een Deens en Canadees koppel in een Europeees gesponsord tapijtendorpje, waar wij geen tapijt kochtten, maar de rest van het gezelschap wel. Wij vonden de 'Van cat' in het tapijtencomplex een leukere bezienswaardigheid. Deze kat zou enkel in Turkije gekweekt worden en zou graag zwemmen. De katten zijn meestal wit en ze hebben 2 verschillende kleuren van ogen; wij noemen ze dan maar de 'David Bowie kat'.
Opnieuw tijd voor een rustig dagje: lang slapen, de was doen, beetje eten, verder socializen met een Canadees koppel, de rest van de planning in Turkije opmaken en inkopen doen. Tijdens het shoppingmoment laat Ruth zich volledig gaan en hierdoor is ze meteen 2 manteaus rijker. Een manteau is een lange mantel die je over je kleren draagt (maar je kan er ook niets onder aan doen) en die alles bedekt en geen vormen laat zien, zoals de wet het voorschrijft in Iran. Manteaus in echt lichte stoffen waren niet te vinden maar goed, onder het motto 'warm zal het sowieso zijn' koos Ruth een donkergrijze en een jeansachtige manteau. Benieuwd of het wat in het straatbeeld zal passen in Iran.
