Tweeling base camp: Rakaposhi en Diran
De bergen hier zijn heerlijk. Nog één bergketen wilden we een bezoekje brengen: de Karakoram. Opnieuw 5 dagen, samen met Nasir en de 73-jarige Canadees Richard de bergen in, voor een adembenemende tocht naar Rakaposhi base camp en verder over de — 'Rarara, wat is de naam van deze gletsjer?' — naar Diran base camp.
Op deze trekking, vertrekplaats Minapin, hadden we het gezelschap van Richard. Deze kranige 73-jarige Canadees had net de 14daagse tocht naar Concordia en het base camp van de K2 achter de rug. Zeker fit genoeg dus voor de tocht met ons. We hadden hierdoor een drager extra, en Nasir had ook nog een kok voorzien om zijn taak te verlichten.
Vanaf Minapin zie je enkel de toppen van Rakaposhi en van Diran. Op dat moment heb je nog geen flauw benul van wat er eigenlijk komen zal. Met buikpijn, eierpuffen en onvoorspelbare diarree-aanvallen van Ruth vertrokken we om het hoogteverschil van 1300 m te trotseren. Die moesten we oversteken om tot bij het eerste base camp te raken. Het was steil bergop en het gebrek aan slaap en vooral aan energie maakte het voor Ruth zeker niet eenvoudig. Assistent-gids Madsud nam haar rugzak over waardoor het stijgen toch wat vlotter ging.
Na een vijftal uur stonden we op de kam van de heuvel en ontwaarde zich een prachtig zicht op een trage dans van bergtoppen en ijskathedralen. Daartussen wrongen drie gletsjers zich samen tot een kilometers lange gletsjer die verder in de vallei richting Minapin uitloopt. Niemand of niks - behalve dan de klimaatswijziging - die iets kan wijzigen aan dit schitterend schouwspel van sneeuw, ijs, stenen en rotsen die uiterst langzaam en geduldig naar beneden glijden en zo de vallei inpalmen. We genoten een dik kwartier van het machtige zicht. Pas daarna waren we in staat onze tocht verder te zetten naar Rakaposhi base camp.
Na een vrieskoude nacht en een incidentje met Kurts arm die ontwrichtte bij het aandoen van z'n jas - Nasir, Madsud en Richard waren daar even ongerust over - staken we de gletsjer over. Ruths maagdarm-problemen waren ondertussen tot een einde gekomen. Het werd een leuk tochtje van enkele uren. We staken eerst de witte gletsjer over waarbij we volledig over het ijs wandelden. De structuur van het ijs heeft een groot reliëf waardoor het niet glad is om op te lopen. We vonden het zalig om tussen de ijsschotsen te laveren naar de zwarte, rotsige gletsjer.
Omdat het nu te koud is in de bergen en er te weinig ijs smelt, is er geen water bij het Diran base camp. Onze gids Nasir besliste dan maar om een ander plekje te zoeken. Nogal steil naar boven kwamen we plots op een zalig kampeerplaatsje. Of het geluk was, of gewoon goed weten wat hij doet, dat was wat onduidelijk. Dat hadden we wel meer met Nasir. Twee uitspraken die Richard tijdens de trip deed, vatten Nasir min of meer samen. Het gaat hier om 'This guy is crazy, isn't he?' en 'He really likes to push you, our guide'. Je zou wel meer dan eens twijfelen of Nasir dan wel een waanzige gek is die weet dat geluk en toeval zorgen dat alles altijd goed komt, of of hij dan wel een soort van briljante geest is die altijd een perfect plan heeft. Achteraf gezien houden we het bij een combinatie van de twee met een overwicht naar het perfecte plan, maar dan zonder dat het plan echt 'perfect' is.
We waren relatief vroeg bij onze kampeerplaats in de buurt van Diran base camp. Er was nog wel tijd voor een side trip. De normale weg naar Kacheli lake die vertrekt van Diran base camp, dat zou voor Nasir een te grote omweg zijn. Hij koos een kortere weg: gewoon recht naar boven de berg op. Het is hier dat Richard de woorden 'Why didn't we just hit each other with a rock, it would had been as dazzling as climbing up this hill' sprak, waarop wij min of meer twijfelend maar lachend instemden. In plaats van naar het meer, bracht Nasir ons eerst naar een uitzichtpunt over een hele reeks bergen, allemaal 7000m en hoger (Baltoro wall). Daarna gingen we nog even langs het meer en dan moesten we nog terug naar onze kampeerplaats.
Dat laatste, dat was iets moeilijker dan gedacht, want nu moesten we behoorlijk steil naar beneden. In deze tocht kwam Kurt vast te zitten: bij het oversteken van een rivier waar nu geen water meer in stond, gleed hij uit over de vele keien. Bij elke beweging begonnen de keitjes weer angstwekkend naar beneden te schuiven. Met de hulp van Nasir kwam hij toch vlot en veilig terug bij de tenten voor een welverdiend avondmaal.
Onze assistent-gids en kok wilden nog genieten van een kampvuurtje, of eerder een kampvuur. Bijna al het gesprokkelde hout was er in een tweetal uur door en omdat ze nog niet wilden slapen, gingen ze nog een beetje hout halen. Een beetje is hier een relatief begrip, want ook nu kwamen ze opnieuw met een reusachtige stapel hout af. Doseren is duidelijk niet hun sterkste kant. Zowat alle hout ging op in het vuur en opnieuw kregen we een groot kampvuur dat in anderhalf uur opbrandde. De volgende morgen was het overblijfsel van het kampvuur nog warm genoeg om een nieuw vuur te maken. Het was een erg gezellige avond geweest.
Na onze tocht over de gletsjer keerden we terug naar Rakaposhi base camp. Na een middagmaaltje, was er opnieuw tijd over voor een tochtje. Richard had bijzonder weinig energie en voelde zich flauwtjes, maar zoals een nooit opgevende boyscout vergezelde hij ons toch. Het was een korte side trip deze keer, opnieuw naar een uitkijkpunt over 7000'ers. Het werd ons ondertussen meer en meer duidelijk hoe het zat met Nasir. Richard had aan Nasir gevraagd of hij altijd naar deze uitkijkpunten kwam. Dat was absoluut niet zo. Nasir tracht zijn klanten in te schatten en beslist dan wat hij wel of niet doet... Het is hier dat Richard door had dat Nasir zijn klanten wel graag 'pusht'. Een goede zaak, daar waren we het over eens, anders hadden we heel wat moeten missen. We houden het erbij dat hij een erg goede gids is, no-nonsense en met de ervaring om mensen goed in te schatten en ze hun grenzen te laten opzoeken.
Zo traag we de eerste dag naar boven stapten over de heuvel, zo vlug liepen we bijna naar beneden de laatste dag van de trek. Dat is niet te verwonderen. De kok van het hotel in Minapin is naar het schijnt één van de beste koks van deze regio. Voor ons vertrek hadden we hier nog bijzonder smakelijk gegeten. Hoe vroeger we nu beneden waren, hoe vlugger we van de creaties van de kok konden genieten. We werden voor onze snelle afdaling dan ook beloond met een heel lekkere rijstmaaltijd.
Richard wist ons ook nog te vertellen dat deze tocht voor hem een hoogtepunt was van zijn 7 weken durende reis in het noorden van Pakistan. De tocht naar het base camp van de K2 is zeker de moeite, maar de schitterende zichten en het feit dat alleen wij er waren, dat maakte het voor hem echt speciaal. Bij de tocht naar het base camp van de K2 is er heel erg veel volk. Niet in het minst omdat er per persoon een 7tal dragers worden voorzien. Meer dan duizend mensen op 1 kampeerplaats is niet overdreven tijdens het seizoen. Nu, op het einde van het trekkingseizoen, was er minder, maar nog altijd veel volk op de K2-trekking.
We vertrokken in de namiddag naar Karimabad om Richard daar af te zetten. Wij zouden terugkeren naar Gilgit, zodat we nog naar Chitral en Peshawar konden voor we in Islamabad ons visum voor India gingen ophalen. Het supermooie uitzicht vanop het dak van het hotel liet ons echter onze plannen wijzigen.
The mountains in these areas of Pakistan are, in any sense, great. We still had to visit one mountain range: the Karakoram. Again a trek of 5 days, together with our guide Nasir and the 73 year young Canadian Richard. It was an breathtaking trip to Rakaposhi base camp, and further over a glacier to Diran base camp. From down in Minapin, the starting point of the trek, you have no idea what to expect. Once over a hill of about 1400m, the views are simply spectacular. Three glaciers wiggling into one big mass of ice, stones and snow, patiently flowing down the valley. It's amazing... and our guide Nasir found us one of the most beautiful, of not the most beautiful camping spot on earth, near Diran base camp. This will certainly be one of the highlights of our travel.
