/ Myanmar

Een ongeluk komt nooit alleen

47 2012-02-06 07:00:52+00 In onze 20 kg zware bagage zit er iets dat we tot nu toe voornamelijk links hebben laten liggen. Al een paar keer vroegen we ons af waarom we het toch elke reis opnieuw meesleuren want we gebruiken het toch nooit. Maar na 6 maanden af en toe erg vermoeiend reizen werd het doosje met veel dank bovengehaald.

Dankzij onze uitgebreide medicijnkit met daarin onder andere de onvolprezen en al gebruikte 'Blufaminol 1000' - rarara, wat zat er in de tube 'Blufaminol 1000'? - konden we onszelf in 3 dagen weer oplappen. Anderen die we in de laatste week ontmoetten hadden minder geluk en we weten zelfs niet of er van oplappen zelfs sprake zal zijn...

Rarara, wat zat er in de tube 'Blufaminol 1000'?

"De vloek van de farao", "toerista", "de vliegende spetter", "er waarlijks het schijt van krijgen" (in het geval van Myanmar dan toch) of "zeiken uit je gat" (met dank aan Wouter), het zijn slechts een paar benamingen voor de meest voorkomende reisziekte. Tot nu toe hadden we er weinig last van gehad. Af en toe een keer een dagje wat minder, maar nooit zo erg dat we in bed moesten blijven of dat het onze reisplannen dwarsboomde.
Na het eten van het lokale voedsel waarschijnlijk in Monya, wat het precies was weten we niet, had Kurt het eerst zitten. Gerommel in de buik, zich slapjes voelen, wat hoofdpijn en geen fut om iets te doen. Een dagje bleef hij aan het ziekenbed gekluisterd. Helaas was het ziekenbed niet gelegen in de meest frisse kamer van het meest frisse hotel van Pyin Oo L Win waardoor we besloten om de volgende dag toch door te trekken (heb j'em?) naar Hsipaw, hopend op een betere slaap- en rustplaats. We hadden geluk dat er nog een kamer vrij was in het aangename guest house, een kamer met privé-badkamer, een must in deze woelige darmfloratijden.

We besloten om een dagje te niksen en Kurt was al wat beter. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en tegen de late middag zouden we toch nog een korte wandeling maken naar de hot springs. Slechts een uurtje stappen volgens wat in de brochure werd aangeprezen als 'de mooiste wandeling van de omgeving' zou wel geen probleem worden. Het was er mooi, maar ook niet wonderbaarlijk-paradijselijk-hof-van-eden gevoel zoals de tourgidsen zouden willen dat we het zagen. Zeker de hot springs waren teleurstellend klein en erger nog, teleurstellend lauw. We hadden dat laatste eigenlijk kunnen weten want overal waar we in guest houses vragen naar warm water krijgen we een positief antwoord. Eenmaal onder de douche worden we snel tot realiteit gebracht als we uit geen enkele kraan maar een druppel warm water krijgen. Geen idee hoe ze hun water hier zo koud kunnen krijgen want overdag wordt het hier behoorlijk heet.

Een 'overnight trekking' stond ook nog op het programma. We voelden ons 's morgens echter allebei niet erg fit en besloten om nog 2 extra rustdagjes in te lassen. Een goed idee bleek later, toen ook Ruth naar de avond toe in bed belandde met 39 graden koorts. De antibiotica werd opnieuw bovengehaald en Kurt pakte de zijne lustig door om ook komaf te maken met de laatste ongevraagde gasten in de buik. Uiteindelijk besloten we om in de late namiddag van ons laatste dagje in Hsipaw toch een relatief warme fruit shake bij mevrouwtje Popcorn te gaan drinken, na het bezoeken van een aantal bij het haar gegrepen toeristische bezienwaardigheden, mijmerend hoe het toch komt dat ze het warm water zo koud, en hoe ze hun fruit shakes zo warm kunnen krijgen? We lieten het maar voor wat het was. We waren wellicht nog te slap en suf om hierop een antwoord te kunnen verzinnen.

Ons buikgevoel rond Myanmar mag dan grotendeels juist blijken, als bestemming voor gepensioneerden moeten we het echter nuanceren. Hoewel er hier meer gepensioneerden rondlopen dan in de gereatrie-afdeling van een Belgisch ziekenhuis, zijn er evenveel medische voorzieningen als kakkerlakken in datzelfde Belgisch ziekehuis en als gevolg daarvan, meer dan ontoereikend in noodgevallen: net toen we op één van de dagen in Hsipaw aan ons ontbijt wilden beginnen hoorden we hysterisch gegil en paniek uit een kamer. We zagen nog net 2 Vlaamse vrouwen al huilend rennen in de kamer van een oudere vrouw waarmee ze reisden. Gealarmeerd door deze kreten namen we een kijkje om te zien of we konden helpen. De duiker-hulpverlener en hoger-reddercursus kwamen bovendrijven toen we zagen dat de dame onbeweeglijk op de badkamervloer lag, met haar twee lijkbleke en hopeloos panikerende dochters die er rond stonden te schreeuwen.
Ruth paste de eerste stappen van CPR toe terwijl Kurt de mensen - en niet in het minst de dochters - op een afstand hield. Gelukkig kwam Ruth niet verder dan "veiligheid checken", "aanspreken" en "ademhaling controleren". De vrouw bleek bewusteloos maar ze ademde nog. Oef. Eén van de dochters wist ons later nog te vertellen dat dat hun moeder een trombose had gehad vlak voor het vertrek naar Myanmar, maar dat ze het had verzwegen "om de vakantie niet te vergallen"... Een medetoerist en tevens verpleger was ondertussen ook gealarmeerd en nam het over. De vrouw werd naar buiten gedragen en in een taxi naar het ziekenhuis gebracht. Geen ambulances hier, maar ook geen zuurstof, bleek later, en ook in heel het land geen M.U.G. te vinden, laat staan een helikopter om haar over te vliegen naar een hospitaal met deftige medische voorzieningen, als er al één zou zijn in Myanmar.

De vrouw moest dringend verzorgd worden maar niemand bleek iets te kunnen doen. Ambassades hielpen niet en de 'all-in'-reisverzekering vereist dat je zelf je vervoer naar het ziekenhuis regelt. Een aantal extra klappen in het gezicht van de 2 gedesillusioneerde dochters in lichte schok. Langzaamaan kwam de praktische molen op gang waarbij de vrouw anderhalf uur in de taxi naar Lashio werd gebracht vanwaar ze zou doorvliegen naar Yangoon en dan naar België. Volgens de Israelische verpleger had de dame in kwestie maximum 10 uur en dan zou ze moeten geopereerd worden door een gespecialiseerd chirurgisch team. We hebben er geen idee van hoe de rest van het verhaal verlopen is, maar we hopen van ganser harte dat de dame het goed stelt, ook al vrezen we het ergste.

Onze herinneringen over het accident waren net gaan liggen toen we, op de dag dat we vanuit Hsipaw naar Inle Lake zouden gaan, een dikke rookpluim zagen opstijgen achter de gebouwen waar we zaten te eten. Die rook leek te komen vanop de plaats waar wij de bus moesten nemen... "Allez, de bus in de fik, dat kan er ook wel nog even bij", dachten we. Met onze rugzakken stapten we traagjes naar de plaats des onheils, waar niet de bus, maar wel een gebouw waar petroleumproducten verhandeld werden in vuur en vlam stond. Tientallen mensen probeerden de brand te 'blussen' met emmertjes water en handenvol stenen en zand. Sommigen kwamen gevaarlijk dicht bij de vlammen. Brandweerwagens snelden toe, maar die hadden geen toegang tot het water. Het duurde vrij lang voor alle slangen werden aangesloten aan een watertank van brandweerwagens met(!) water.
Eenmaal dat in orde was, kon de brand geblust worden, waarbij de brandweerwagens steeds op en af reden om hun watertank ergens anders te gaan vullen. Dat iedereen dan bleef rondlopen in en rond het gebouw, terwijl anderen op het dak stonden te kloppen, schijnbaar om het te laten instorten, dat deerde niemand. Maar de brand werd geblust en onze bus vertrok op tijd richting Inle Lake, op zoek naar veiligere en hopelijk gezondere oorden en vooral ook op zoek naar Wouter en Mireille.


Our 20 kg heavy luggage contains something that we didn't use so far. We've been asking ourselves several times why we have been carrying it every time again. This time, we could use it: our medical kit and the antibiotics it contains. Kurt was the first one to start a short but absolutely necessary cure. Ruth followed two days later...

Although we had some real off-days, some people were less lucky, like an older lady who had a stroke just before we wanted to take breakfast. As such, in Western countries, this is scary, but solvable. In Myanmar, this is a real problem: no facilities, not even basic things like oxygen, no fast transport to a well-equipped hospital, if there would be one in Myanmar at all, and no help so-ever of embassies or insurance companies. According to a traveler, who's also a medic, she had 10 hours to be operated. We hope she'll be allright.

Just before we left Hsipaw, we saw black smoke coming from, as it seemed, the bus station. Slowly, we went that direction to see that there was a fire just next to the place where our bus would leave. It took a long while before the firemen could start extinguish the fire, due to lack of water and appropriate gear and a lot of people running in, out and around the wooden building, full of petrol products, on fire. After a while, it seemed extinguished, our bus arrived about 15 minutes late and we were ready to go to Inle Lake, to safer and hopefully more healthy places, and more important, searching for Wouter and Mireille.

Een ongeluk komt nooit alleen
Share this