Van Quetta naar vrijheid
Aangekomen in Quetta waren we blij: eindelijk terug vrijheid! Hier konden we weer eens zomaar, zonder allerlei toestanden met guards en politie de straat op. Althans, dat dachten we... de volgende twee dagen bleken helemaal anders te verlopen dan gedacht.
We hadden een hotel gevonden, maar we hadden nog bijna geen Pakistaanse roepies. Volgende missie: geld afhalen. Er zijn erg veel banken met veel ATMs maar zo goed als gene die 'international creditcards' accepteren. Toch, na lang zoeken en met voldoende hulp, konden we geld afhalen. Missie bijna volbracht, nu nog terugkeren naar het hotel. Zo'n 200 meter voor ons hotel werden we op straat opnieuw tegengehouden door de politie. De man stond perplex dat we geen guard bij ons hadden en dat wij hier zomaar rondliepen in deze gevaarlijke stad. We werden verbannen naar ons hotel en elke keer als we naar buiten gaan, moesten we hem bellen.
We hadden ondertussen beslist om de volgende dag weg te gaan uit Quetta, want we mochten hier toch nergens heen. Volgende plan: opstaan om 8u30 zodat we om 10u00 de trein kunnen nemen. Het internetcafé is aan de overkant van de straat: wij bellen onze flik, maar die neemt niet op, dus gaan we illegaal nog een blog posten en lopen we zelfs nog een paar kilometer verder naar het treinstation om onze treintickets te kopen. 's Avonds mochten we van de hoteleigenaar toch nog even buiten het hotel iets eten, maar eetstalletjes aan de overkant van de straat moesten volstaan.
Net nu we dachten van de flikken af te zijn, werden we om 8u20 door de politie gewekt in het hotel. We komen, half slapend en vlug aangekleed, beneden. Op de vraag waar we naartoe gaan, de eerste en enige vraag die we kregen, lieten we weten dat we naar het station wilden om de trein te nemen. Dat werd heel kort beantwoord met een "let's go". Dat we eerst nog onze bagage wilden maken, dat vond de flik niet leuk. Dat we ook nog wat fruit wilden kopen, dat was helemaal tegen zijn zin. We moesten en zouden zo vlug mogelijk achterin de politiepickup springen, waarin een gewapende politieman zat, een persoonlijke guard. Vijf minuten later werden we aan het station gedropt en zonder verdere vorm van communicatie reden ze weg. Daar stonden we dan, meer dan een uur te vroeg aan het station.
Terwijl Ruth nog iets ging zoeken om te eten, kwamen een paar mannen een sociale babbel doen met Kurt. Hoewel het ditmaal een normaal gesprek was, waren de sociale babbels in de Baluchistan-regio, die zich uitstrekt over Iran en Pakistan, vaak net een beetje anders. De standaardvragen waar je vandaan komt, wat je geloof is, wat je doet en of je getrouwd bent, krijgen hier gratis en voor niks een extra touch. Op het feit dat we getrouwd zijn, kregen we ook de vragen of we neef en nicht waren en of het een 'arranged or love marriage' was. Op het feit dat we katholiek zijn, kregen we vaak te horen dat de islam een heel, heel, heel goed geloof is en daarbij dikwijls wel nog eens de vraag waarom wij geen moslims zijn. Ja, de inwoners van Baluchistan zien er anders uit, en ze zijn ook anders. Het lijkt een land apart. Ditmaal, op het perron in Quetta, werd echter gewoon meegedeeld dat de trein, de 'Jaffar Express', zo'n 7 uur vertraging had.
Even later kwam toch een trein aan. Ondertussen hadden we al iets opgevangen over een 'bom blast' in het centrum van Quetta en de spoorwegpolitie kwam ons ticket bekijken. Ons ticket ging door heel wat handen, heen en weer, we werden zelf ook in en uit de trein geleid en voor we het goed en wel beseften zaten we op een andere trein, de 'Quetta Express', ook richting Rawalpindi (Islamabad).
Ze hadden er alles aan gedaan om ons zo vlug mogelijk uit Quetta te krijgen. Net voor de politie ons uit ons bed had gehaald deze morgen was er immers een aanslag geweest op een legerofficier, eigenlijk op een auto van het leger: 15 doden, 23 gewonden. Blijkbaar gebeuren nogal veel aanslagen op militaire doelwitten... de minst veilige plaats op dat moment was dus bij de politie of bij het leger. De volgende dag, terwijl wij op de trein naar Rawalpindi zaten, werden er nog 3 aanslagen op militaire doelwitten in Quetta gepleegd. Ze waren ons na de eerste aanslag onmiddellijk komen halen, voor onze veiligheid. Wij waren liever te voet naar het station geweest, niet in het minst voor onze veiligheid.
Op de trein werden we opnieuw begeleid door een aantal guards. Een paar weken geleden waren er op het traject crossfires geweest en een maand geleden waren er twee Zwitsers, die met eigen auto op weg waren, ontvoerd. Ze wilden geen risico lopen en ons beschermen. Vriendelijk waren ze zeker wel, maar onze vrijheid hadden we nog niet terug, integendeel. We moesten in onze coupé voor zes personen blijven. De medepassagiers konden wel vrij rondlopen, maar wij zaten vast. De treinrit van Quetta naar Rawalpindi duurt normaal zo'n 29 uur, echter de 'Quetta Express' doet een ander, vooral veel langer traject en deze trein had ook nog een aantal uren vertraging.
Pas ruim 40 uur later kwamen we, opnieuw een paar uur voor zonsopgang, doodmoe en vuil aan in een nieuwe stad: Rawalpindi. Een goedkoop hotel zoeken bleek ook hier niet vanzelfsprekend als buitenlandse toerist, maar al bij al hebben we de rest van de nacht tot 's middags toch goed geslapen voor zo'n €15. De rest van de dag vulden we met nog een 40 minuten durend ritje in een volgepropt minibusje naar Islamabad waar we een goedkoop hotel zochten waar buitenlanders toegelaten zijn. Dat was zomaar mogelijk en eindelijk hebben we terug meer vrijheid... hopen we.
Het is niet dat de treinrit van 40 uur vervelend was. Vertrekkend vanuit een heel ruw bergachtig landschap gingen we naar een bijzonder uitgestrekt platteland, gevuld met steden in verval, arme dorpjes en 'permanente tentenkampen'. Het is een ontzettend arm land, maar de armoede lijkt hier erger dan in Afrika: hier is de armoede gevoed door het afval, in Afrika is de armoede inherenter aanwezig en behelpen de mensen zich met natuurlijk bronnen. De houten hutten van de Afrikaanse armoede zijn hier uit plastic opgetrokken krotten, het weinige eten in de Afrikaanse omgeving is hier vervangen door resten die door anderen zijn weggegooid. De natuurlijke rijkdom en schoonheid van Afrika wordt hier vervangen door grote stinkende vlaktes van afval.
We hadden ook een aantal babbels. Tijdens de eerste 24 uur van de rit werden de mensen die met ons wilden praten weggestuurd door de spoorwegpolitie of door onze guard. We mochten met niemand babbelen, dat zou te gevaarlijk zijn. Later verliet de guard ons, en werd het wat losser. De eerste uren van vrijheid waren terug, na 4 dagen virtuele gevangenschap, hoewel we nog steeds vast zaten op de trein. Tijdens het wachten op een nieuwe locomotief zo'n 2 uur voor aankomst in Rawalpindi, stonden we nog ruim een uur op het perron te praten met een aantal jongeren die op weg waren naar de universiteit van Peshawar. Heel erg wereldvreemd waren ze, maar ook heel geïnteresseerd en vooral verbouwereerd door het feit dat alle zwembaden in België gemengd zijn (onvoorstelbaar dat meisjes en jongens samen zwemmen zonder dat er 'iets' gebeurt). Een bikini kenden ze niet - dat moesten we uitleggen - en ze konden het maar niet snappen dat er ook overal vrouwen en meisjes rondliepen.
Maar het was grappig. Serieuzere gesprekken werden afgewisseld met minder serieuze opmerkingen, en we kregen van hen ook nog een raadsel voorgeschoteld: een koning geeft je de opdracht een kat doden (als je dat niet doet, word je gewoon doodgeschoten door die koning). Echter, hij zegt er ook bij dat hij jou op dezelfde manier zal vermoorden zoals jij de kat doodt. Rarara, hoe ga je die kat vermoorden om jezelf te redden? (We kregen hetzelfde raadsel ook met een haan.)
We were happy when we arrived in Quetta. Finally, we are free again! We were able to go somewhere without 'Taftanian situations', problems with guards and so on. At least, that's what we thought. Coming back from getting money from an ATM, we were stopped by the police. They were quite, no very, surprised we walked on the streets without a guard. We could walk the last 200m to our hotel by our own, but from now on, every time we left the hotel, we must call them. So far our freedom.
Because we couldn't go anywhere in Quetta, we changed our plans: leaving Quetta as fast as possible. So we went, illegally, to the train station to buy tickets to Rawalpindi (Islamabad) for the next day. On that very next day, the police came early in the morning to take us to the train station. There had been a bom blast on a police car. Of course, we felt very safe when they brought us with a police car to the train station... while we were on the train to Rawalpindi the next day, we heard there would be three more assaults on military targets.
On the train to Rawalpindi, we got guards again. We were still virtually imprisoned: we were not allowed to leave our train compartment. It would be too dangerous. There had been crossfires on this route a few weeks ago, and about one month ago, two Swiss people, traveling with their own car, were kidnapped. So, we had interesting views and very little talks for the 40 hours. Normally it would have taken 29 hours, but due to some delays, a few hours before sunrise, we arrived in a new city. After sleeping in a relatively cheap hotel, we went to Islamabad (15 km from Rawalpindi) and we're very happy. After lacking freedom for four days, we suppose we're finally free again, here, in Islamabad.
