Zitten en zien... of zien zitten?

De laatste tijd gaan de gesprekken van mensen met ons meestal als volgt:"En.... 't Is niet meer lang zeker?", "Nee, nog een maandje of zo.", "Amai, en zie je 't nog zitten?"

Een ietwat vreemde vraag voor ons want, moesten we het niet zien zitten, we zouden het niet doen... Dat betekent niet dat we zomaar zorgeloos een jaar ons huis en alles errond verlaten en ons zonder voorbereiding smijten in een donker, zwart gat met terroristen, boerka's en radioactieve straling.

We denken wel degelijk na over "wat als dit" of "wat als dat" (waarschijnlijk iets minder grappig dan de tv-reeks), want er kan uiteraard heel wat misgaan en het zal uiteraard heel anders zijn als hier. We kunnen niet alles voorzien en dat doet ons wel eens af en toe twijfelen maar er moeten ergere dingen gebeuren voor we onze 'reisdrive' opgeven.

En nee, het is niet evident om zomaar alles "achter te laten", maar de moeilijkste stap was echter beslissen dat we het zouden doen. En een keer dat dat gebeurd is, zetten we ons achter dat idee en ging alles min of meer vanzelf.

Het blijft een sprong in het onbekende, een tiny leap in een grootse wereld , maar wel één waar we van zullen genieten! Het wordt een sprong zoals we er nog nooit één gezet hebben en het kriebelt om te springen. We verheugen ons nu al op de nieuwe ervaringen, het flirten met het avontuur, de verbazing over de overweldigende natuur en het ontdekken van speciale plekken op deze aardbol. De reiskriebel brengt ons naar plaatsen die we in ons kleine belgenlandje nooit zouden aanschouwen.

Een jaartje onze zintuigen op volle capaciteit laten draaien en de ervaringen opslorpen als een spons. Het onbekende, het nieuwe, het eens weg van het alledaagse, daar verlangen we naar. En het komt steeds dichterbij... Nog maar drie weken... Dus mocht het niet duidelijk zijn: we zien het zeker zitten!