Middeleeuwse miljonairs

Middeleeuwse miljonairs Ongeveer 200 kilometer voor we aankomen in Rasht, een grote, zielloze stad in Iran, lijkt het of we op een Belgische autosnelweg zitten. Alleen de maïsvelden zijn te vervangen door rijstvelden. Dat we niet in Belgë zitten, is duidelijk aan de mistige bergen, een soort van stilte voor de storm-scène uit een vietcong-film van de jaren '80. Uit die bergen waren we eerder gekomen van het kuuroord Sara'eyn, eerder al eens beschreven als het 'Las Vegas' van Iran. Het heeft een vlotte grensovergang en een nacht in Tabriz geduurd voor we hier, in de koudste regio van Iran raakten, maar het was op een bijzondere manier wel de moeite. Ondertussen zijn we al een flink stuk verder in 'Rarara, in welk dorp is deze foto genomen?', waar we even op adem komen.

De grensovergang ging vlot: we kregen van de uitgezakte militairen nog een 'Welcome to Iran' mee en met ruim 3 miljoen Iranese Rials op zak in het jaar 1390 volgens de Iraanse kalender, gingen we richting Tabriz. De eerste stop in Iran, om even te wennen, en Ruth werd meteen met haar neus op de feiten gedrukt. Bij de busrit naar het centrum werd ze met sluier en manteau naar het achterste gedeelte van de bus verbannen. Dat we bleven verder communiceren, Kurt vooraan, Ruth achteraan; dat waren ze niet zo gewoon, maar we kwamen toch waar we wilden zijn, namelijk in het centrum van Tabriz.

De stad zelf hadden we heel vlug verkend, of we waren het vlug beu, maar gelukkig kwamen we de christelijke Iranees 'als ik naar de kerk ga, krijg ik wijn!'-Ali tegen, die graag ook wel eens wat vanuit Irak binnengesmokkelde whiskey drinkt. Hij heeft ons de hele avond weten te entertainen in het Duits. Zeker het theehuis vanaf etenstijd - vanaf ergens tussen 20u30 en 21u00 mag er volgens de wet gegeten worden tijdens de Ramadan - met Ruth als enige vrouw tussen de verwonderde, maar niet onvriendelijke blikken, was erg bijzonder en aangenaam.

We hebben hier ook vlug door dat ze het niet te nauw nemen met de wet (lees: de Ramadan): in Iran, de eerste Islamitische theocratie, zijn de wetten gebaseerd op de Koran, maar als goede Belgen (of Iranezen) trachten ze hier toch overal achterpoortjes te vinden. In de bus - o.a. reizigers zijn vrijgesteld van de Ramadan - en binnen wordt er overdag lustig gegeten, gerookt en gedronken. De jonge vrouwen en puberende meiden nemen het ook niet zo nauw met 'sluier' en 'manteau'. Ze doen er alles aan om zoveel mogelijk te laten zien van hun haar en vormen. Flirten met jongens zit er slechts in beperkte mate in, maar met de wet des te meer. De eerste kennismaking met Iran is alleszins geen tegenvaller... behalve de temperaturen en het weer dan. Het wordt zowaar nog Belgischer de komende dagen. In Sara'eyn halen we 's avonds de 16°C niet meer.

Het kuuroord Sara'eyn is niet te missen. Er lijken hier meer hotels ingeplant dan er cafés zijn in het centrum van Gent. Tussen de hotels zijn theehuizen en kleine eetgelegen te vinden, met daarrond een aantal hydrothermale baden staan. We herkennen hier wel een soort van 'Las Vegas' in dit afgelegen stadje, met voldoende verbeelding en relativiteitsvermogen toch. Er zijn hier, uiteraard erg gezonde, hot springs te vinden en daar zijn we voor gekomen. Ruth bij de vrouwen, Kurt bij de mannen.

Dit zijn de indrukken: Iranezen kunnen absoluut niet zwemmen, noch de mannen, noch de vrouwen. Ze proberen wel een soort van crawl, maar ze raken amper vooruit waarbij ze het voor bekeken houden na vijf tot tien meter. Badkledij is doorgaans te groot, wat bij de vrouwen tot gevolg had dat de borsten er wel eens durfden uitfloepen.. De dames in het kuuroord werden door Ruth beschreven als 'dikke moeften', later door Kurt vertaald naar 'kwabwijven'. Nochtans lopen op straat wel heel wat magere en naar Iraanse normen schaars geklede vrouwen rond. Hun sluier hangt nog amper over hun haartooi, waar wijlen Amy Winehouse jaloers op zou zijn. Die hebben het kuuroord duidelijk nog niet nodig; ze zien er blijkbaar nog goed genoeg uit.

Van Sara'eyn reizen we naar Rasht via de mooie, maar mistige bergen, en via de Kaspische zee, die een beetje Belgisch aandoet: het lijken Belgische wegen, zowel de staat als het uitzicht, het weer is Belgisch (ja, regen en koude in Iran, dat hadden we helemaal niet verwacht) en de Iranezen hebben wat Belgische neigingen als het aankomt op het naleven van de wet. Rasht is een tussenstop waar we enkel een nachtje doorbrengen op onze weg naar Teheran.

De Iranezen zijn trouwens doorgaans bijzonder behulpzaam en vriendelijk (al zijn er uitzonderingen). We worden overal wel heel erg geholpen om de juiste bus, of taxi, of shared taxi, of minibus te nemen; ons Farsi is niet echt denderend, zoniet gewoon rotslecht. In gebrekkig Engels, met veel gebarentaal, via vrienden die ze bellen die wel Engels kunnen, via online vertaalprogramma's, ... verstaan we elkaar toch en loodsen ze ons door het verkeer om ons op de juiste weg te zetten. We kregen in Rasht zelfs een gratis rit aangeboden door een taxi-chauffeur. Zelfs na meermaals aandringen weigerde hij dat we hem betaalden.

Voor we onze weg naar Teheran, ook een noodzakelijke tussenstop, verderzetten, springen we nog naar het bijzondere, maar zeer aangename dorpje 'Rarara, in welk dorp is deze foto genomen?', een verademing na de steden van de afgelopen dagen. Je ziet ons op de foto voor 'ons huisje voor één nacht', meteen ook een hint voor wat er speciaal is aan het dorpje zelf, dat vol loopt met Iraanse dagjestoeristen op deze vrijdag - donderdag en vrijdag zijn het weekend in Iran.

Nog even dit:

• internet is voorlopig nogal moeilijk (bijna geen wifi in hotels en internetcafés hebben vreemde openingsuren),

• dat 'gat in de grond', dat is dus inderdaad het (zogezegde?) allereerste toilet met spoeling (2700 jaar oud),
  

• de laatste avond in Turkije, in ons hotel in Doğubeyazıt, hadden we nog exact 66 Turkse Lire over,
  

• een dikke proficiat een mama Kurt, nonkel Yvan, Amke ook een klein beetje en pa Ruth voor de verdienstelijke poging.