Welcome to Pakistan?

De eerste poging om de grens over te gaan was mislukt. De tweede poging deed het wel, maar we moesten nog weg raken richting Quetta uit het grensdorp Taftan aan de grens van Pakisten...

Het werd een moeilijke en korte nacht op de stoffige kussens. Om 8.00 uur stond er wel, zoals beloofd, een agent op een motorfiets aan het hotel die onze escorte moest regelen. De zwarte piet was weer doorgeschoven. De man had 1 motor, wij waren met 2 en hadden 4 rugzakken. Het probleem drong tot hem door. Een taxi regelen had geen zin, want wij waren nu echt wel platzak. Tot er blikken werden uitgewisseld met een roestige Paykan - een oud Iraans automerk, wellicht de meest vervuilende auto die ooit is gemaakt - die in de tuin van het hotel stond.
De hoteleigenaar haalde de sleutels en de agent bracht ons, in de laadbak, naar de politiepost. Weer werd de zwarte piet doorgeschuiven ("Tik, jij bent 'em") aan de kerels van de checkpoint. Uiteraard weer wat gezever met de paspoorten, beetje Engels oefenen en na een halfuur stond er een taxi voor ons klaar die ons gelukkig in één ruk tot aan de grens bracht. Onze bange escorte van gisteren vergezelde ons en doorliep met ons het 'exit Iran' proces. We kregen zowaar een voorkeursbehandeling en mochten overal voorbijsteken. Met een handdruk en een 'Welcome to Pakistan' werd ons de weg gewezen naar de entrypost van Pakistan.

We moesten 2 keer kijken en nog eens de slapers uit onze ogen wrijven want het barakje dat opgetrokken was als grenspost leek nergens naar. Een half lemen - half bakstenen gebouwtje met 4 beambtes op 20 vierkante meter en dat was de grens met Pakistan. Vlotjes kregen we alle stempels en moesten we weer mee met - je raadt het al - de grenspolitie.
Vriendelijke kerels die ook Engels spraken (wat aan Iraanse kant helemaal niet het geval was) en we kregen een theetje aangeboden. Ze legden ons uit dat we, rara, een escorte nodig hadden tot in Quetta, 640 km verderop. Ons goed, maar we wilden daar niet voor betalen want dit was een verplichting die zij oplegden. We werden meegenomen naar het politiekantoor waar we het zelf mochten regelen.

Het politiekantoor zag er hallucinant uit. Laten we het heel korte beschrijven: van buitenaf dachten we dat we binnengingen in een autokerkhof of mogelijks Toyota Hilux-garage dat wordt uitgebaat door een louche zelfstandige. Wrakken lagen buiten het bureau en op de daken stonden ook een aantal kapotte, geroeste pick ups. Binnen was het een stoffige binnenpleintje omgeven door cellen met traliedeuren. Denk aan een film over de far west en je hebt het beeld. Gevangen hingen met hun armen loom door de tralies en een stuk of 20, of misschien 40 of meer gevangenen zaten achter elkaar, het hoofd gebogen, gedwee te luisteren naar de brullende cipiers.
We wisten niet wat we zagen. De gevangen moesten rechtstaan, dan weer gaan zitten, dan werden er namen afgeroepen en dan werden ze met harde hand in hun cellen geduwd. Niet 5 man per cel, maar zeker meer dan 30 per celletje. Het leek ons mensonterend. Ze kregen wel water en uiteindelijk ook wat brood.

Wij hadden gediscussieerd met de overste ivm onze escorte die wij moesten betalen maar er was geen doen aan. We werden eigenlijk ook vastgehouden in het politiekantoor. Weliswaar niet in een cel, maar we mochten niet naar buiten, zelfs niet om water of eten te kopen. We vroegen wanneer een bus zou komen. Eerst ging er één om 12 uur zijn, maar die kwam niet af. Dan ging het om 13 uur zijn, laconiek een "Insja'allah" erachter vermeld. Om groen van te worden! We sprongen bijna uit ons vel. We wilden hen vertellen dat zij eigenlijk ons aan het kidnappen waren, maar dat verstonden ze dan plots weer niet. De boodschap voor ons was kort:"No guard, no bus".

Toen we de motoren hoorden ronken van de bussen, buiten het kantoor, gingen we naar buiten. Niemand hield ons tegen. Onze bustickets - volledig boven de normale prijs - hadden we al betaald, maar onze persoonlijke lijfwacht nog steeds niet. Ondertussen werden de gevangenen uit hun cellen gelaten en werd er door de behoorlijk sadistische agenten met hun riemen op geklopt alsof het een lieve lust was. We vertrouwden de agenten voor geen haar en Kurt ging de discussie aan om hen tot rede te brengen. Het was een maat voor niks, maar het deed toch deugd. We moesten betalen. Dit was echt de wereld op zijn kop want uiteindelijk zaten we samen met de gevangenen in één van de bussen. Zo'n ruim 150 gevangen werden als beesten in de twee bussen op de banken gepropt: 3 mannen voor 2 zetels, middengang vol, dan 2 banken tussen en dan wij. En onze guard als buffer. In één woord: belachelijk!
Met al hun zoeken naar 'de veiligste manier' voor ons, gooiden ze nog wat olie op het vuur en kon elke crimineel in de provincie Baluchistan weten dat er 2 Belgen rondreizen in een groene, oude bus van Taftan naar Quetta, door het wilde westen van Pakistan. Een aantal gevangen hadden trouwens wel een GSM bij, dus het was niet eens zo ondenkbaar dat er één van zijn vriendjes gemobiliseerd zou worden. Eén mannetje met een geweer mee en hopla, wij zijn veilig. Laat ons niet lachen (wat we trouwens wel erg veel gedaan hebben omdat het hilarischer en absurder werd).

De bus, een oude bak, had ergens tegengereden en moest hersteld worden midden op straat. Ruth kreeg het op haar heupen en wou drinken gaan kopen. Oh nee, veel te gevaarlijk, de bus mocht niet verlaten worden. Maar betaald is betaald en dus mocht onze escorte wat werken voor ons. Onze lijfwacht draafde braafjes mee om 2 flessen water te kopen in een stalletje 50 meter verder. Het moest snel gaan en de begeleidende agenten trokken zich bijna het haar uit hun hoofd bij deze risicovolle beweging, maar het heeft geen leven geëist. Het lijkt wel of heel dit stuk van Pakistan vol ligt met sluipschutters, wachtend op de 2 toeristen per week die nog langskomen. Veel meer zijn het er echt niet: we kunnen dat zien aan de boeken die we steeds moeten invullen bij de vele controleposten die we passeren.

Pas na 14.00 uur en vier uur zittend in de zon zonder eten of drinken vertrokken we voor onze rit van 640 km. We passeerden veel controlepunten, waar we iedere keer onze paspoortgegevens moesten noteren. Toen het donker werd, werd ook de baan veel slechter en trokken we met een slakkengang door de eentonige woestijn. We kregen gelukkig en uiteindelijk na meer dan 10 uur eten en thee aangeboden door de buschauffeur, busnicht en 'onze guard'. We voelden ons voor het eerst een beetje welkom in Pakistan. Tot dan toe was het een erg norse bedoening geweest. Onze persoonlijke wachter volgde ons steevast op de voet. Midden in de nacht, bij de laatste checkpost, 5 uur voor aankomst in Quetta, wanneer de bandieten waarschijnlijk het waakzaamst zijn, verliet onze lijfwacht ons.
Samen met de gevangen reden we door tot in Quetta waar we om 3 uur 's nachts gedropt werden in het busstation, zonder politiebegeleiding. We brachten de nacht door tussen kakkerlakken, vliegen en muggen in de wachtzaal van het busstation, half slapend, half waakzaam. Iedereen kon hier zomaar binnen en buiten lopen.

Na een kort nachtje van 4 uur zochten we een hotel. Dat bleek helaas geen sinecure te zijn. Het eerste goedkope hotel zat vol. Het tweede bljjkbaar ook, en het derde ook, en ... En toch zagen we overal nog sleutels hangen. Er klopte iets niet want ook de andere budgethotels zaten vol en zo prachtig is Quetta helemaal niet dat dit een tourist delight is. Geen enkele receptionist wilde iets lossen waarom ze ons niet wilden laten slapen in hun hotel. Bij één bleven we een eind peuteren en het kwam erop neer dat er geen buitenlandse toeristen mogen verblijven in het goedkope logement 'in de naam van de veiligheid'. Waarom is ons een raadsel, maar we werden uiteindelijk gedropt in een ietsje duurder hotel (het valt wel mee hoor) - eventuele aanslagen worden steeds gepleegd op de duurdere hotels, dus deze waar de buitenlandse toeristen gedoemd zijn te verblijven. Veiligheid eerst?

The next day, without any money left due to the fact that we were one day longer in Iran that we should have been, we crossed from Iran to Pakistan. However, in Pakistan, we again needed escorts that we had to pay and well... it's a rather long story, but we felt (again) kidnapped by the police, this time the Pakistani police. Although it's said to be in the name of safety, the measures that are taken put us in rather more dangerous situations than we actually would be without these measures. Again, a long story which, again, we won't translate in English...