Stinken van Shiraz tot Kerman

Nachtbussen besparen tijd en geld, dus werd dat vanaf Esfahan het belangrijkste transportmiddel. Telkens vroeg in de morgen, rond 6u00-7u00 aankomen op een nieuwe bestemming en op zoek gaan naar overnachting voor de volgende nacht(en) was het plan vanaf Esfahan tot Kerman of zelfs verder tot in Bam. In een bus in geen douche, in ons hotel in Shiraz gelukkig wel... want de vier dagen daarna waren de mogelijkheden om ons te wassen wel heel erg schaars. Niet dat we niet van Persepolis bij Shiraz en de Kaluts bij Kerman, de belangrijkste hoogtepunten, hebben genoten. Integendeel!

In Shiraz, met als belangrijkste noemenswaardige hoogtepunt het schitterende Persepolis, bleven we een drietal dagen. Een dagje om uit te rusten, ons te wassen en op zoek te gaan naar een plaats waar we op internet konden. Dat laatste bleek niet eenvoudig, maar het is toch gelukt, anders waren de twee vorige blogs er niet geweest :). We bezochten een dagje de oude stad Persepolis. We kregen hier nog maar eens een stille getuige van een paar duizend jaar oude beschaving te zien. Hoewel de stad het niet lang heeft uitgehouden, want die is kort na vervollediging afgebrand door die kleine snode Alexander de Grote, is het verbazingwekkend hoe groots het monument al is. Zeker als we vergelijken met de Grieken van bij ons een paar honderd jaar later.
We bleven nog even in Shiraz. We bezochten nog het graf van de wel heel erg belangrijke schrijver Hafez. Iedereen in Iran heeft een Koran en een boek van de poëet Hafez. Dat eerste durven we nog betwijfelen, dat laatste minder. Tot slot bezochten we nog een hier-mag-je-geen-foto's-nemen maar schitterend schrijn van de broer van één of andere imam. Dit is één van de belangrijkste religieuze plaatsen, en de binnenkant van het schrijn straalt meer kitsch uit dan Eddy Wally op een pensenkermis, maar het is wel immens indrukwekkend om te zien.

Hoe dan ook, langer blijven in Shiraz, daar hadden we niet veel zin in, dus sprongen we een nachtbus op richting Kerman. We komen opnieuw in minder voor de hand liggende bestemmingen en dat is duidelijk ook te zien aan het aantal ontmoetingen die we hebben met mede-rugzaktoeristen en Iraniërs zelf. In Yazd hadden we nog een Iraniër tegen het lijf gelopen die ons het telefoonnummer had gegeven van zijn nonkel Iraj in Kerman. Die 'local tour guide' moesten we zeker bellen bij aankomst in Kerman, en dat zou wel nodig blijken. Na twee uur rondlopen in Kerman en zoeken naar een goedkoop maar proper hotel, gaven we het op en belden we Iraj. Even later lagen we na een door zijn vrouw aangeboden ontbijt in zijn huis even te slapen.

De volgende twee dagen waren we op stap met 'local tour guide' Iraj. Reistip: als je niet in de gevangenis wilt belanden wegens moord, wat in landen als Iran wellicht niet echt aangenaam is, ga dan nooit langer dan 2 dagen op stap met een 'local tour guide'. Iraj, maar vooral zijn vrouw, behandelde ons als echte gasten, maar zoals het een typische leerkracht - Iraj bleek sportleraar te zijn - en tevens 'local tour guide' betaamt, bleven de belachelijke weetjes zich opstapelen, werden dingen verteld die zo voor de hand liggend waren dat zelfs een 3 jaar oude kleuter ze had kunnen verzinnen ('a turtle is an animal with a hard shell') en werden dingen verzonnen om zijn onwetendheid niet toe te geven.

Het is niet dat we het niet goed hebben gehad met Iraj. De paar uur bij de Kaluts, gigantische natuurlijk gevormde zandkastelen in de woestijn dichtbij het warmste punt van de aarde, waren gewoonweg onvergetelijk. De avond en nacht in het huis bij de opium-rokende hier-mag-je-geen-foto's-van-nemen schoonvader deden ons deugd, ondanks het gebrek aan mogelijkheid tot douche. Iraj zelf had 's avonds lekker meegerookt met vader. Toen we vroegen wat het was - we deden maar alsof we het gebruik niet kenden - omschreef hij het als tabak dat je rustig maakt en pijn doet vergeten. Goed spul moet het alleszins niet geweest zijn want de volgende dag leek Iraj een kater te hebben en had hij geen oog dicht gedaan, zei hij. Een beetje teveel aan die opiumpijp gelurkt waarschijnlijk met wat extra hallucinaties op de koop toe...

Kater of niet, er moest gewerkt worden voor ons, ook tijdens een uitzonderlijke regendag in Iran - volgens Iraj was het 5 of 6 maanden geleden dat het nog eens geregend had. We wilden de nu nog belangrijkste citadel in Iran, in het stadje Rayen bezoeken. Vroeger was dat de citadel van Bam, maar die is enkele jaren geleden van de kaart geveegd door een aardbeving. Om de dag en onze tijd in Kerman af te sluiten zagen we nog de tuin van Bagh-e Shahzde en schrijn van een sufi derwish in Mahan. Om deze plaatsen te bezoeken moest Iraj een dikke 150 km rijden maar in de regen rijden is zeker niet weggelegd voor Iraniërs, of toch zeker niet voor Iraj. Vandaar dat de meest memorabele momenten niet de bezoeken waren, maar wel het rijgedrag van Iraj. Wellicht weten de meeste Iraniërs maar twee knoppen zitten op hun auto: de claxon en de grote lichten, en die zijn minder bruikbaar in de regen dan pakweg ruitenwissers en ventilatie als voorruit-ontdamper.

Iraj bleef, tot vervelends toe, herhalen dat rijden in de regen heel erg gevaarlijk is terwijl hij een snelheid variërend tussen de 40 en 80 km/u op de autosnelweg aanhield, op het puntje van zijn stoel zittend, zijn neus bijna tegen de voorruit geplakt. Dat was op zich al verwonderlijk, de rijstijl van de Iraniërs kennende. Maar dat je dan ook even tegen richting gaat rijden op diezelfde snelweg - dat was blijkbaar niet zo gevaarlijk - omdat je anders een eindje om moet rijden, dat vonden we al helemaal hilarisch. Verder zag de mogelijks nog half gedrogeerde Iraj bijna niks door zijn voorruit, ook niet nadat Ruth uit pure ellende zelf maar de knoppen om de vooruit te ontdampen had aangezet en regelde. Onze Iraj bleek ook niet te weten dat je je ruitenwissers permanent 'aan' kan zetten, waardoor hij dat continu zelf manueel deed, of de sproeiers even gebruikte, want dan gingen de ruitenwissers 4 keer na elkaar!
Veel mensen zouden zich wellicht geërgerd hebben aan de belachelijke situatie, zelf het roer of stuur in handen hebben willen nemen, maar wij hebben gewoon bijzonder veel gelachen, met het rij- en andere gedrag van onze 'local tour guide', waar we toch niet nog een dag langer bij hadden kunnen blijven.

We werden uiteindelijk 's avonds afgezet aan het busstation zodat we konden vertrekken richting B... Ba... Bam? Nee, Bandar Abbas, een nieuwe nachtbus op, nog steeds ongewassen de laatste 3 dagen. En ja, het was deze keer wat moeilijker om er eentje te verzinnen, maar toch nog: 'Rarara, wat is dit?'.

Night buses save you time and money. From Esfahan further on, this became our main way of transportation. Arriving early in the morning on a new destination an searching some place to stay overnight was our plan from Esfahan to Kerman, or possibly even to Bam. However, there are no showers in buses. Luckily, in our hotel in Shiraz, there was, because the next four days, the possibilities to wash ourselves were very rare. But still, we had a great time!

We stayed three days in Shiraz. One for washing, relaxing and searching for internet, one for visiting the incredible but sadly burnt down city of Persepolis and one to visit some other things, like the grave of the poet Hafez and the shrine of the brother of some imam, whose name we temporary forgot. The former being one of the most important writers in the Iranian history, the latter being one of the most important religious places in Iran, so we were told.

In and around Kerman, the Kaluts, were just amazing. We mean, really amazing! Visiting other 'highlights' around Kerman may certainly be worth the effort, but it's much more worth traveling with a local I-know-everything-and-I-think-you-are-stupid tour guide in the rain in Kerman. Really, they really don't know how to drive in the rain, which make it an unforgettable experience!

So far, so good, we have to move on to B... Ba... Bam? No, Bandar Abbas, small change of plans.