We zijn in Gilgit geraakt!

De reden voor onze stop in Islamabad was simpel: visa aanvragen voor India. Aangezien we India als hub gebruiken en in een maand of twee drie keer het land willen binnengaan, leek een triple-entry visum voor 6 maanden de beste oplossing. Dat was echter niet gerekend op de huidige politieke situatie tussen India en Pakistan, die er duidelijk nog niet op verbeterd is, en met het feit dat je tussen elke 2 entries minstens 60 dagen moet wachten om terug het land binnen te komen. Uiteindelijk werd het dus een single-entry visum voor 30 dagen, hopend dat we in Nepal een re-entry visum kunnen krijgen.

We hadden gerekend op 2 dagen Islamabad, maar het zijn er toch een paar meer geworden. Met de vertragingen die we hadden opgelopen aan de Iraanse grens en de treinreis van Quetta naar Islamabad, was het vrijdagmiddag voor we goed en wel in Islamabad geraakt waren. Vrijdagmiddag is de Indische ambassade gesloten, en ook in het weekend, dus was het wachten tot maandagmorgen voor we ons naar de amabassade konden begeven. In de ambassade zelf ging alles relatief vlot, rekening houdend met de snelheid waarmee alles verloopt in bureaucratisch epicentrum... .
Normaal zouden we 10 dagen moeten wachten op ons visum. Zonder paspoort reizen en later ons paspoort terug ophalen leek niet zo'n goed idee volgens de beamte en dus kwam hij met een fijne oplossing: met een Xerox-kopie van ons paspoort kon hij al bijna alles regelen - even dachten we eraan om te vragen of een Minolta-kopie ook goed was, maar doorgaans snappen ze sarcasme of cynisme hier niet zo goed, dus lieten we dat maar achterwege. Later moeten we nog terug naar Islamabad en in één dag kan alles dan geregeld worden voor ons visum. We zullen, inshallah, maar 1 dag zonder paspoort zitten.

We hadden bijgevolg nog een weekendje vrij. Veel is er op zich niet te beleven in de nog niet zo lang geleden opgerichte stad Islamabad. Zo'n 50 jaar geleden werd beslist om de hoofdstad te verplaatsen van Karachi naar een plaats meer 'tussen het volk' en dus begonnen ze maar een nieuwe stad te bouwen een 15-20km van de stad Rawalpindi, veel meer in het noorden van het land. Heel erg geometrisch, allemaal blokken genummerd met cijfers en letters. We zaten in G7. Elk blok heeft zijn eigen 'supermarkt', een commercieel centrum, dat omringd is door rijke of arme wijken.
Op zich overzichtelijk, maar het bleek toch moeilijker dan verwacht om bijvoorbeeld een restaurant te vinden of om een winkel waar ze filters voor ons fototoestel verkochten - dat laatste is een andere 'mission failed'. Wat restaurants betreft, op 11 september en exact 10 jaar na de aanslagen gingen we in Islamabad gaan eten in... goh ja, waarom ook niet: 'Rarara, wat is de naam van het restaurant waar we gingen eten op 11 september 2011 in Islamabad?'. We vonden het achteraf nog wel grappig.

We hadden tijd terwijl we wachtten op de dag dat we naar de Indische ambassade konden, dus bezochten we Taxilaa waar ruïnes van Boedistische stupa's en Griekse tempels verspreid in de omgeving van het dorpje staan. Het was zondag. Het vervoer bleek wat moeilijker dan gedacht, maar het was best wel de moeite als je bedenkt dat 'niet de bestemming, maar wel de reis' belangrijk is. De ruïnes waren wel ok, niet heel erg spectaculair, maar dat we voor de in totaal 60 km die we die dag hebben afgelegd een negental ritten nodig hadden en zes verschillende vervoersmiddelen gebruikten, dat was pas echt de moeite: minibus, coaster (grotere bus, maar nog niet echt een grote bus), minibus, autoriksja, brommertje, voetjes voor het bezoeken van de ruïnes, pickup-busje waar we achteraan aanhingen, trein, minibus, coaster.

De suzuki-taxi, een ander Pakistan-specifiek vervoersmiddel, gebruikten we om van Islamabad naar het busstation te gaan van waar we de bus naar Gilgit konden nemen. Zo'n suzuki-taxi lijkt wel te komen uit een bump and run-race wedstrijd. Als je denkt dat een ritje in een taxi of op een motor-taxi in Teheran gek is, dan heb je nog niet in zo'n kleine suzuki in Islamabad gereden. De suzuki is een stuk smaller dan je zou denken en wringt zich overal tussendoor. Aan de staat van de autootjes te zien moet je 'overal' toch met een korrel zout nemen. Hoe dan ook, van allen werkt het gaspedaal, de rem, de claxon en de grote lichten en dat is voldoende. Zonder accidenten geraakten we in het chaotische Pir Wadhai busstation.

Aangezien er die avond geen grote (luxe)bus meer was richting Gilgit, werd het een minibusje voor een 20 uur durende rit, over de Karakorum Highway. Denk niet aan een snelweg bij 'highway' maar aan een voor een groot stuk verharde weg met putten en bulten. De laatste 150 km is voornamelijk een veredelde grind- en zandweg. De chauffeurs reden gezien de staat van de weg zeker wel snel, maar onveilig hebben we ons niet gevoeld. De bus bleef immers relatief ver van de afgrond en in vergelijking met de Tibetan Highway in China is dit een soort van kinderversie. Vermoeiend was het echter wel, want goed slapen in een continu bochtennemende minibus op een hobbelige weg lukte niet zo goed. De zichten daarentegen, die zijn machtig.
Zelf loopt de Karakoram Highway op een hoogte van 1000-1500m en volgt voornamelijk de loop van de krachtige Indus. Er schieten hier bergen uit de grond die 5000m en hoger zijn en elk jaar nog een paar millimeter groeien. Indrukwekkend, machtig, groots, ruw, onherbergzaam en vijandelijk lijken ze gewoon in de achtertuin van ons guesthouse te staan. Heel veel scheelt het eigenlijk niet echt. We geloven het zelf nog niet helemaal. We gaan er dus eerst nog een nachtje over slapen en zien of ze er morgen nog zijn. Als dat zo is, zullen we een paar weken onze conditie testen in de Himalaya, Hindukush en Karakoram, uiteraard met de nodige dagjes rust. We zullen eens zien hoe het voelt om pal naast een 7000- of 8000m berg te staan. Zelf blijven we onder de 5000m, tenzij onze fysieke staat zoveel beter is dan we zelf durven vermoeden...

The main and actually only reason for our stay in Islamabad was simple: apply for our Indian visa. Although we planned to stay only for 2 days, because of our delays from the border-crossing, it was Friday when we arrived in Islamabad and the Indian embassy was closed. So we had to wait until Monday for our application. We had to spent two days longer in Islamabad.

The two days were quite funny. Just strolling in the city of Islamabad, absorbing the atmosphere of the city, which is rather artificial, synthetic. It's different in Rawalpindi, 15 km away from Islamabad, but the two cities are merging. And we visited Taxila, which itself is not really that interesting, but the way to and from this village is just a little unexpected. It took us 6 different transport vehicles and 9 rides to get to and from Taxila, which is not even 30 km away from Islamabad.

More important is, however, our trip from Islamabad to Gilgit. The Karakoram Highway is a pretty good road, and the long trip in a minibus was safe. Really, compared to a ride on the Tibetan Highway in China, this is just a kind of child version of the latter. But the views were spectacular. At a hight of about 1000-1500 m, mountains higher than 5000m just peak out. It's amazing and actually, we still can't believe these mountains are virtually in the backyard of the guest house we're staying now. To be sure we're not dreaming, we'll wait another night. If the mountains are really still there, we go and visit the 7000m and 8000m high peaks in the Himalya, Hindukush and Karakoram, although we will not exceed 5000m (unless our physical condition is so much better than we dare to dream).